Op 31 januari van dit jaar is mijn man Rob Schulman overleden. Hoewel zijn gezondheid de laatste jaren niet zo best was is zijn heengaan toch nog wel voor ons onverwachts gekomen. Na een ziekenhuis opname van 3 weken, toen wij allemaal verwachten dat hij aan de betere hand was is hij toch nog overleden. Zijn 4 kinderen hebben gelukkig nog de kans gekregen hem te zien want toen zij hoorde dat hij in het ziekenhuis was opgenomen zijn zij allemaal naar Brazilië gekomen.


Voor alle bewoners van Pinokio is dit een jaar van aanpassingen. De kinderen zijn hun vader, hun oom, hun raadgever, hun vriend kwijt geraakt. Het personeel miste vooral hun raadgever en vriend die iedere morgen opgewekt aan het ontbijt tafel verscheen. En ik zijn vrouw, miste mijn compagnon van 47 jaar. Ik moest opnieuw leren leven als een eenling en niet als de helft van een eenheid. Het is voor iedereen een moeilijk jaar geworden, iedereen probeerde de andere te ontzien, hun verdriet stilletjes te beleven, hun tranen te verbergen en het was duidelijk dat iedereen een beetje zijn kluts kwijt was.


Rob was in de eerste plaats de grote vriend van de kinderen pas daarna de opvoeder. Als het aan hem had gelegen hadden de kinderen alles, binnen de grenzen natuurlijk, gemogen. Ik was degene die de teugels strak moest houden.


Het was aandoenlijke te zien hoe vooral de grotere jongens mij probeerden te steunen en te helpen door voortdurend langs te komen om te kijken hoe ik het maakte en of ik wat nodig had. Menige keren heb ik hen moeten geruststellen dat ik het verdriet wel zou verwerken en een plaatsje zou geven.


Nu is het 8 maanden geleden en denk ik dat de grootse schok een beetje voorbij is en dat iedereen weer zijn plekje terug heeft gevonden. Een belangrijk schakel van ons leven is verloren gegaan en iedereen moest opnieuw zijn plaatsje terug vinden in ons groep. Het was en is moeilijk maar wij zullen het wel klaren.

Wat het werk betreft is het ook moeilijk geweest want onverwachts heb ik vele taken van Rob moeten overnemen maar gaande weg en met de hulp van velen zal ik wel reden.


Lucia