In september 2002 kregen wij het verzoek van een kindertehuis in Campos of wij een zwangere doofstomme teenager konden opvangen. Gedurende de laatste drie jaar woonde zij afwisselend in dat tehuis in Campos, liep regelmatig weg en verbleef dan een poosje in een kindertehuis in Macaé, ongeveer 150 km van elkaar. Deze wisseling van verblijfplaats gebeurde regelmatig.
Tijdens een van deze uitstapjes is zij zwanger geraakt. Niemand wist wie zij was, hoe oud noch waar zij uiteindelijk vandaan kwam. Zij is op straat gevonden zonder documenten en kon niet vertellen wie zij was en waar zij vandaan kwam. Beide tehuizen durfden de verantwoording niet aan om haar tijdens de zwangerschap te houden onder het motto dat de andere meisjes haar regelmatig sloegen.
Achteraf bleek dat juist zij degene was die de ruzies uitlokte. Zij heeft een zeer labiel humeur, de ene dag is zij blij en tevreden en de andere dag is zij woedend en weinig handelbaar. Wij kunnen absoluut geen hoogte van haar krijgen. In het begin van haar verblijf bij ons heeft zij ook vaak geprobeerd weg te lopen. Wij hebben dat tot dusver kunnen voorkomen door haar scherp in de gaten te houden en achterna te rennen als het haar lukte het terrein te verlaten. Wij waren, uiteraard zeer bezorgd over de baby die zij droeg.
Drie maanden later is Laura geboren, een gezond horend meisje. Marta was en is lief voor haar en onder onze begeleiding heeft zij haar dochter goed verzorgd en langzaam aan heeft Marta de neiging om weg te lopen laten varen. Intussen hadden wij geprobeerd haar te leren lezen en schrijven zodat de communicatie wat beter zou verlopen maar dat wees Marta radicaal van de hand.
‘s Morgens hielp zij in de huishouding en ‘s middags liep zij een beetje doelloos over het terrein, liefst bij het hek, kijkend naar de voorbij komende auto‘s. Dit vonden wij niet zo leuk maar hier was zij absoluut niet vanaf te brengen. Zij heeft een sterke wil en niemand kan uit haar hoofd praten wat zij eenmaal heeft besloten. Zo zijn de laatste acht jaren verlopen totdat zij op een woensdag heel erg boos was, weigerde binnen te komen om het warme middagmaal te nuttigen. Ik ben naar haar toe gegaan om te proberen achter te komen wat er aan de hand was en haar over te halen om te komen eten. Niets hielp, zij was en bleef boos en wilde mij niet aankijken zodat communicatie onmogelijk was. Wij kunnen alleen met haar communiceren via gebaren taal. Onze ervaring is dat als zij in zo‘n bui is en met rust wordt gelaten vanzelf bijdraait.
Helaas hadden we het dit keer mis. Met het avondeten was zij nog niet binnen en besloten wij om haar dan maar te gaan halen. Aangezien we haar niet konden vinden zijn we uiteraard gaan zoeken. Wij hebben overal, tot aan het strand toe gezocht. Marta was spoorloos.
De volgende morgen heeft een buurman verteld dat hij gezien had dat bij het donker worden, een auto was gestopt vlak bij ons hek en hebben wij moeten aannemen dat zij in deze auto was gestapt. Wij hebben, mede in verband met het door haar achtergelaten dochtertje, onmiddellijk de autoriteiten in kennis moeten stellen. Tevens hebben we de plaatselijke radio‘s en blogs een verzoek gestuurd om aandacht aan deze verdwijningszaak te besteden. Uiteraard onder vermelding dat het meisje doofstom is en daardoor niet zou kunnen vertellen waar haar huis is. Aangenomen dat zij toch terug zou willen komen.
Vier dagen later kregen wij een telefoontje dat zij in Campos gevonden was en dat een man onderweg was om haar terug te brengen. Zij zag er niet uit. Heel erg verbrand door de zon, heel mager, een beschadiging in haar gezicht en een dik oog alsof iemand haar geslagen had. Het is ons nog niet gelukt om te ontdekken waar zij geweest is noch wat er precies met haar is gebeurd maar ieder geval is zij terug tot grote vreugde van haar dochter die al die dagen triest was. Helaas is zij nog steeds erg boos.
