Hoe het allemaal begon..

Al enige tijd stond er op mijn verlanglijstje om daar eens een bezoek te brengen, en iets te betekenen voor hen, maar vooral voor de kinderen. Eerder dan verwacht ging ik daar naar toe. Mijn vrouw Marjo had daar voor gezorgd. Een mooi cadeau voor mijn vut. De drie maanden van voorbereiding had ik hard nodig om de nodige spulletjes voor de kinderen bij elkaar te vergaren. Jan kon mij daar goed mee helpen. Ook ging ik op zoek naar sponsoring, om daar vooral leuke dingen mee te doen. Dat lukte, maar ook werden er van dit geld bepaalde projecten gerealiseerd.

Eindelijk was het 22 maart, de dag dat Jan en ik zouden vertrekken. De vlucht die via Lissabon naar Rio de Janero verliep, ging voorspoedig. Daar aangekomen liep ik tegen een muur van warmte (42 graden) Gelukkig was dit alleen maar in Rio. Met de taxi naar een busstation. Vandaar uit met een luxe touringcar richting Campos, zo’n 4 uur rijden. Ik vond dat niet erg want de busreis was fantastisch. Wat zijn de groene afwisselende landschappen van bergen en dalen mooi. Ik keek mijn ogen uit. Via Campos gingen wij met de auto van Rob (beheerder van Pinokio) naar Guriri, een dorpje zo’n 500 km van Rio. Daar aangekomen zag ik gelijk dat de gebouwen wel wat onderhoud konden gebruiken. Nou dat kwam goed uit, want ook voor het opknappen hiervan zijn we die kant opgegaan. De warmte viel daar in eerste instantie wel mee, omdat de gebouwen dicht aan de kust liggen.

De eerste dagen was het oriënteren van alles en wennen aan de warmte. Ook om contact met de kinderen te krijgen. De eerste klussen waren de kasten van de grotere kinderen op te knappen. Er waren nieuwe deuren besteld. Deze moesten afgehangen worden en daarna natuurlijk ook geschuurd en gelakt. De kinderen waren nieuwsgierig. Ik kreeg daardoor meer contact met ze. De taal was wel moeilijk, maar met gebaren kom je een heel eind. Al met al was het was een mooi resultaat. Een aantal kinderen hebben een zeer laag niveau. Door de slechte leefgewoontes van deze vaak jeugdige moeders voor, tijdens en na hun zwangerschap. Zonder sanitaire voorzieningen, en slecht eten, wordt er gevraagd of Pinokio dan voor deze kinderen wil zorgen. Door deze kinderen later naar school te sturen hopen ze toch nog dat ze het een en ander kunnen leren, zodat ze later goed terecht komen?

Bij Pinokio is alles goed geregeld. Hygiëne staat voorop. De schoonmaakploeg is dagelijks aan het werk. Ook het eten is prima. De kokkin en hulp doen daar ook hun best voor. We hadden daar een prima kosthuis. Wat te denken van de naaister. Kleren worden hersteld en vermaakt. Ook nieuwe, voor de diegenen die naar school moesten, maakte zij. Bij Maria (een soort moeder) konden alle kinderen terecht voor vragen en antwoorden. Ook ik zat regelmatig even met haar te praten. Mede ook omdat zij Nederlands spreekt.

Een aantal hulpen zijn ook in dienst om kleine groepjes kleine kinderen dagelijks te begeleiden. Sommigen gaan al naar school, maar de allerkleinsten nog niet. De klusjes gingen voortvarend. De doelpalen werden geplaatst. Alleen nu nog de netten, maar die zijn besteld. Het volleybalveld is nu ook in orde. Leuk om te zien dat de velden gelijk in gebruik werden genomen. Ook het gastenverblijf werd opgeknapt. Wat te denken van de opklapbare schoolborden die we zelf gemaakt hebben. Wat waren de juffen daar blij mee. En niet vergeten de tas vol met pennen, potloden, gummetjes en kleurpotloden. De spulletjes die ik regelmatig aan de kinderen gaf was voor mij een fijn gevoel. Wat waren ze daar blij mee. Iedere keer als ik vooral de kleinere kinderen wat gaf riepen ze steeds tio, (ome)Nico. Wat wil je als je allemaal van die leuke dingetjes voor ze hebt. Het waren o.a. vliegers, jojo’s, stuiterballen, ballonnen en niet te vergeten voet en volleyballen. Met de warmte kon ik aardig omgaan. Veel water drinken en af en toe even siësta houden. De avonden koelden redelijk af, vooral als er wat meer wind was. Onder de klamboe slapen viel niet echt mee. De warmte bleef daar aardig onder hangen. Maar de open ramen en ventilator gaven redelijk wat afkoeling.

De meeste kinderen gaan naar school. De kleinere blijven op het terrein om les te volgen op de privéschool van Pinokio. Ook uit de omgeving kwamen de kinderen naar deze school. Dit onderwijs wordt ook betaald door Stichting Pinokio, omdat zij dat niet kunnen betalen. Er is daar veel armoede. Ook in andere dorpjes en steden heb ik veel armoede gezien. De grotere kinderen gaan dagelijks met een busje naar een dorp verderop, zo’n 45 min. rijden. Dat we zomaar een ijsje trakteerden, wat vonden ze dat lekker. Toch eigenlijk zo gewoon bij ons. De ballet, muziek en schilder lessen worden goed bezocht door zowel groot als klein. Er is nog veel meer te vertellen maar voor nu is dit wel genoeg. Al met al is dit gewoon een bedrijf dat door Lucia en Rob goed wordt beheerd, met eromheen veel medewerkers en een bestuur in Nederland. Dit moet doorgaan en mag niet stoppen. Wel worden Rob en Lucia al wat ouder. Zijn dus op zoek naar waardige opvolgers? Mijn verblijf hier heb ik als fantastisch mogen ervaren. Ik dank daarom Lucia en Rob hartelijk voor de zes weken die ik hier mocht doorbrengen in huize Pinokio. Het heeft mij goed gedaan om hier iets te kunnen betekenen voor al deze kinderen. Uiteraard zijn wij op de terugweg nog twee dagen Rio in geweest. Fantastisch om wat te gaan eten en drinken op de Copa Cabana samen met Jan. Ook was het geweldig om het Suikerbrood te mogen bezichtigen. twee hoge bergen te bereiken met kabelbanen. Alle leuke cadeautjes, gereedschappen, materialen en andere spulletjes, konden we aanschaffen dankzij de vele personen die dit gesponsord hebben. Familie, collega’s, vrienden, kennissen, Kwekerij Loef, Logchies Renovatie & Onderhoud en mijn oude werkgever Ymere.

Nico Alkemade