Terwijl de kinderen in Nederland zich gaan opmaken voor de winter en hopen binnenkort te kunnen gaan schaatsen, kijken onze kinderen uit naar het einde van dit schooljaar. Sommige doen dit met gemengde gevoelens anderen zijn er meer dan blij mee want de kinderen van onze 4e klas gaan volgend jaar in Barra studeren. Dan mag je vroeg opstaan en met de eigen bus mee naar Barra, waar je geheel nieuwe kinderen gaat leren kennen en ergo ook nieuwe vrienden gaat maken.

Wanneer ik zo naar de cijfers van het afgelopen kwartaal kijk dan kunnen wij en iedereen alleen maar heel blij en tevreden zijn met onze leraren en niet te vergeten met onze leerlingen. Slechts op enkele uitzonderingen na doen zij het allemaal hun uiterste best om goed te presteren. En zie ze eens glunderen wanneer zij met goede cijfers thuiskomen!

Ik moet eerlijk toegeven nog geen enkel jaar zo vaak het cijfer 10 gezien te hebben als in 2008. Neem nu een jongen als John Lenon: hij kwam bij ons uit het circus, geplukt door de Raad v.d. Kinderbescherming, was nog nooit op school geweest en kende geen enkele vorm van discipline. Normen en waarden waren voor hem onbekende begrippen. Van alle vakken is er maar één waar hij iets minder presteert n.l. het Portugees, in plaats van een 10 slechts een 9,7. Voor al het overige alleen maar tienen (6 stuks). Goed, hij is natuurlijk ouder dan de andere kinderen, maar toch ... hij doet het uitstekend en is bijzonder trots op zijn resultaten. Hij is trouwens de jongen waar wij de meeste eer mee hebben behaald. Zo stug, zo bang, zo wantrouwend toen hij binnenkwam bij Pinokio, zo behulpzaam en sociaal voelend is hij geworden. Echt een vriend!

Tja en dan onze 4e klas die volgend jaar naar Barra gaat. Wanneer je de groep zo bekijkt denk je "wat moeten deze kleine ukjes in hemelsnaam daar doen en hoe zullen zij zich er doorheen slaan?" Het lijkt wel of zij met het jaar jonger worden. Dit is in principe ook zo, waarbij uiteraard de leeftijd van de huidige groep keurig netjes binnen het patroon valt en de vorige jaren de gemiddelde leeftijd veel ouder was vanwege de vele late en verlate leerlingen. De groep die nu naar Barra gaat is geheel eigen kweek van het begin tot het einde en dat is heel duidelijk te merken.

Helaas hebben wij dit jaar afscheid moeten nemen van een nu al bijna oud gediende. De lerares van de 3e klas is haar man achterna gereisd naar de Staat Espírito Santos. Voor ons een enorm verlies, maar haar huwelijk gaat natuurlijk voor de belangen van de school. Voorlopig hebben we een hele bekwame invalster die onze kinderen in ieder geval door het restant van het jaar begeleidt. Zij heeft bij ons al vaker ingevallen bij ziektes, verlof en kende onze kinderen al zodat deze niet erg hebben geleden hoewel zij dol waren op de vertrekkende juf.

Wat bij ons ook opvalt is dat alle kinderen als het ware huppelend naar school gaan. Gaan zij vroeg of pas ’s middags: je hoort geen wanklanken of verzuchtingen als "bah weer naar school". Allemaal gaan zij met heel veel plezier en komen uiteraard met even veel en soms met nog meer plezier weer terug. Je kunt rustig zeggen dat de investering in de school met alles wat daarbij hoort een van de meest renderende investeringen is.

Dit alles dankzij de meer dan gulle giften van u allen, waarvoor wij u alleen maar kunnen bedanken en verzekeren dat de giften de beoogde alfabetisering van kinderen en hen voorbereiden op een succesvolle schoolloopbaan meer dan waar maken.

Lucia Schulman