Aantal kinderen bij Pinokio.
Dit jaar zijn twintig kinderen bij Pinokio weggegaan en er zijn zeven bijgekomen.
Twee kinderen zijn inmiddels geadopteerd, drie zijn er door de Kinderrechter teruggeven aan hun moeder nadat zij een nieuwe partner heeft gevonden en in staat is opnieuw voor haar kinderen te zorgen. één is bij oma gaan wonen, acht zijn meerderjarig geworden en waren welkom bij hun familieleden. Vijf zijn teruggegaan naar hun dorp van herkomst want de Kinderrechter aldaar vond de afstand te groot om de familiebezoeken op regelmatige tijden te doen plaatsvinden. Het is de bedoeling dat de kinderen hun band met hun familieleden niet verliezen en ook dat de ouders gemotiveerd blijven om hun leven en of houding te veranderen zodat de kinderen zo spoedig mogelijk terug naar huis kunnen gaan. Uiteindelijk is het de bedoeling dat het verblijf van de kinderen in een kindertehuis zo kort mogelijk moet zijn.
Niet alle pogingen om kinderen aan hun familie terug te geven of adoptie ouders voor hen te vinden zijn succesvol. Ook dit jaar hebben een aantal kinderen een teleurstellende ervaring gehad:
Een meisje van 7 jaar zou geadopteerd worden maar werd na een aantal maanden weer naar ons teruggestuurd.
Een broertje van 8 en een zusje van 7 die door een familie waren geadopteerd werden al na anderhalve maand teruggestuurd.
De voogdij over een meisje van 14 en haar broer van 12 was aan een oudere broer overgedragen. Helaas werden beide kinderen na een maand weer teruggebracht.
En als laatste een meisje van 11 mocht naar haar tante maar ook deze plaatsing werd geen succes en na drie maanden mochten wij haar opnieuw opvangen.
De klacht van iedereen was dat de kinderen te moeilijk zouden zijn en dat zij hen daardoor niet aankonden. Van al deze kinderen staat alleen de 12-jarige jongen bij ons te boek als zeer moeilijk terwijl de andere kinderen in onze optiek normale kinderen zijn die het normale, bij hun leeftijd passend, gedrag vertonen.
Het grote voordeel voor onze kinderen wanneer zij in een gezin worden opgenomen is de extra aandacht die zij van hun nieuwe ouders krijgen. Deze extra aandacht is dan veel meer dan wat wij hen kunnen geven gezien het grote aantal kinderen dat bij ons woont. Het grote nadeel is het gemis van al hun vriendjes die zij achter laten in huize Pinokio. Want bij ons hebben zij natuurlijk altijd een boel kameraadjes om mee te spelen en hun geluk of verdriet mee te delen.
Het is jammer dat de mensen die de kinderen in hun gezin opnemen zich niet genoeg verdiepen in de moeilijkheden die deze nieuwe gezinsleden met zich mee kunnen brengen. Te snel komen zij tot de conclusie dat het niet gaat, dat het te zwaar is. Helaas houden zij er weinig rekening mee dat kinderen die jaren in een tehuis hebben gewoond toch wel even de tijd nodig hebben om zich aan te passen. De mensen verwachten echter dat de kinderen zich snel zullen aanpassen aan hun nieuwe situatie en geven hen weinig tijd om te wennen aan de nieuwe invulling van hun dagen en hun leven. Hier in het tehuis is het hele dagritme strak geregeld. In een voor hen nieuwe leefomgeving hebben zij vooral een intensieve begeleiding nodig om te wennen aan een minder strak dagritme.
Intussen blijven wij (grote mensen) met een gigantisch probleem zitten. Aan de ene kant gun je de kinderen een gezinsleven maar aan de andere kant wil je de kinderen het verdriet besparen om opnieuw afgewezen te worden!
Gelukkig worden zij bij terugkeer door hun oude kameraadjes met open armen ontvangen en dat verzacht een beetje de pijn.
Wij hebben nu 99 kinderen onder onze hoede plus 8 van inwonend personeel, totaal dus 107.
Lucia Schulman
