In een verkiezingsjaar is alles mogelijk. Zelfs Pinokio uitnodigen mee te doen aan een jaarlijkse terugkerende schoolwedstrijd van de gemeente over recycling. Jarenlang zijn wij als tehuis en als school volkomen genegeerd maar tot mijn grote verbazing werden wij dit jaar uitgenodigd en u zult begrijpen dat iedereen, maar letterlijk iedereen, van groot tot klein zich tot het uiterste heeft ingespannen om te laten zien wat wij kunnen.
Deze wedstrijd behelst vele onderdelen: poppenkast spel, dans, muziek met tenminste één zelfgemaakt muziekinstrument, zelfgemaakte gebruiksvoorwerpen en één feestjurk. Alles moest van recyclebaar materiaal gemaakt worden en de muziek, dans en poppenkastspel moesten over hetzelfde onderwerp gaan. Daarnaast moest zoveel mogelijk blikjes en lipjes van deze blikjes ingeleverd worden. Voor ieder onderdeel kon men punten winnen en natuurlijk degenen die de meeste punten wisten te verzamelen werd de winnaar en kreeg als prijs de opbrengst van de verkoop van alle blikjes.
Wij wisten muzikale vrienden zover te krijgen dat zij de muziek componeerden en meehielpen met het maken van het muziekinstrument. Het werd een soort drumstel van hout en blikken. Anderen hebben met de danschoreografie geholpen, alles natuurlijk in overleg met de kinderen die het moesten uitvoeren. De grote meisjes onder leiding van Caçula - de naaister - hebben de kleding van rest stoffen gemaakt. De feestjurk was moeilijk want wij wilden zeer origineel zijn en na lang nadenken kwamen wij op het idee gebruikte telefoonkaarten te gebruiken en het resultaat was schitterend.
De gebruiksvoorwerpen maken was niet zo moeilijk want wij hebben vele creatieve mensen in ons midden, van kinderen tot volwassenen, en wij hebben dan ook een stand vol met mooie dingen voor elkaar gekregen.
Iedereen in de school mocht meewerken aan de voorbereidingen maar slechts 10 kinderen mochten deelnemen aan de einduitvoering dus moesten er 10 kinderen uitgezocht worden die konden en durfden te dansen, muziek te maken, toneelstuk te spelen en modeshow te lopen. Dit was best moeilijk. Sommige hebben best talent maar durven niet op de voorgrond te treden.
Ons poppenkast spel (de poppenkast en de poppen moesten ook door ons gemaakt en versierd worden in hetzelfde thema) werd door 3 kinderen gespeeld en het is geweldig geworden. Het ging over Pinokio die een bakkerij inging om brood te kopen. Een jongetje, gekleed als Pinokio ging de bakkerij binnen met een stoffen tas in zijn hand. Onderweg raapte hij veel papiertjes op en hield hij een monoloog over de troep op de grond. Onderwijl gooide hij alles in de vuilnisbak en toen hij uit het toneel verdween verscheen een Pinokio poppetje in de poppenkast die door de bakker werd bediend. Bij het inpakken van het brood ontstond een woordwisseling tussen Pinokio en de bakker omdat deze het brood in een plastik zak wilde inpakken en Pinokio legde hem uit dat een stoffen tas veel beter was voor het milieu. Als afscheid zei Pinokio dat als Gepeto geen aandacht had gehad voor het milieu hij waarschijnlijk niet zou hebben bestaan want Gepeto heeft hem gemaakt van een oud en waardeloos stuk hout dat tot op de dag van vandaag nog veel aanzien geniet.
Wij hebben veel applaus gekregen en alle bescheidenheid ter zijde, het idee van de wisseling van een echte jongen naar een poppetje was heel goed gevonden buiten natuurlijk het verhaal van Pinokio te gebruiken dat voor veel mensen bekend is als het verhaal van de lange neus die Pinokio krijgt als hij een leugen vertelt. Weinig mensen herinneren zich de andere kant van het verhaal, het onderdeel waar Gepeto beloond wordt door de fee voor al zijn liefde en zorg aan Pinokio, door Pinokio in een echte jongen van vlees en bloed om te toveren zodat Gepeto eindelijk een echte zoon krijgt.
Wij hebben veel punten verzameld in deze wedstrijd en zijn op de derde plaats geëindigd van de 27 scholen die meededen. Wij waren hier bijzonder blij mee vooral omdat wij nog nooit eerder hadden meegedaan en ook nooit eerder hadden gezien hoe zoiets gepresenteerd wordt. Dagen later hebben wij gehoord dat als wij meer blikjes hadden ingeleverd wij de eerste plaats hadden veroverd. Maar deze opgave was voor ons het moeilijkste want onze kinderen lopen niet over straat om overal blikjes te verzamelen. Wat wij hebben kunnen inleveren is dat wat wij van kennissen en vrienden hadden gekregen. Maar de tevredenheid is er nog steeds en als volgend jaar weer zo’n wedstrijd is en wij opnieuw worden uitgenodigd om mee te doen, hebben wij in ieder geval meer ervaring.
Lucia Schulman