Wanneer ik in Nederland ben, gaan mijn gedachten vrijwel dagelijks even naar het huis "Pinokio" in Brazilië. Gedachten leggen die afstand van 10.000 km. binnen een honderdste tel van een seconden af. Hoe anders is de werkelijkheid, met een reis van 2 dagen. Maar toch is het voor mijn gevoel of Guriri op loopafstand van mijn huis ligt. Zo duidelijk kan ik mij de gehele samenleving voor de geest halen, Lucia en Rob, het huis, de school, de kinderen, het personeel, het dorp Guriri en Barra.

Twaalf jaar heen en weer reizen, werken en leven hebben dit alles onuitwisbaar in mijn gedachten opgeslagen. Na twaalf jaar intensief samenwerken met Lucia en Rob, is mijn bewondering voor deze twee, eigenlijk moet ik zeggen drie mensen, want Maria mag ik zeker niet vergeten, alleen maar toegenomen. Voeg bij deze bewonde-ring de vreugde en aanhankelijkheid van de kinderen, die ik iedere keer weer ontmoet en mijn motivatie om door te gaan en hen te blijven steunen is weer volledig aanwezig. Ook het plezier en de levensvreugde die ik zelf aan mijn werk daar in Brazilië beleef, maken voor mij iedere reis weer tot een feest. Wanneer ik, aan het begin van mijn 6 weken, mijn kamer in het gastverblijf boven de school weer betrek voelt het iedere keer weer alsof ik een beetje thuis kom. Dit gevoel wordt nog versterkt als ik van Rob de sleutel van mijn kamer krijg, met daaraan de label "kamer Jan". Ook in Barra, waar ik de eerste drie jaar woonde toen we met de bouw van het huis bezig waren, voel ik altijd de vriendschap onder de dorpsbewoners die er in al die jaren gegroeid is.

Het is fijn om dit te ervaren en ook weer een aanleiding om er weer terug te komen. Het huis is als een kind voor mij geworden, ik heb mee mogen helpen het groot en volwassen te maken. Zoals alle echte kinderen van Pinokio zal ook dit "Kind" altijd in mijn gedachten blijven.

Jan.