De kinderen die aan ons worden toegewezen zijn allemaal slachtoffers van verwaarlozing, mishandeling, seksueel misbruik of werden in de steek gelaten. Onze gemeente is de armste van de 92 gemeentes die de Staat Rio de Janeiro telt. De ontwikkeling van de mensen staat op een zeer laag niveau, werk is schaars en de inkomsten zijn navenant laag. Onder deze trieste levensomstandigheden zoeken veel ouders troost in de alcohol met alle gevolgen van dien voor hun kinderen. Alle kinderen die bij ons terechtkomen worden met open armen ontvangen en na een zeer korte tijd draaien zij gewoon mee in de dagelijkse gang van zaken. Het is verwonderlijk hoe weerbaar en flexibel deze kinderen zijn. Hun aanpassingsperiode is heel kort. Iedereen gaat naar school, iedereen vanaf 8 jaar heeft een taak, afhankelijk van hun aanleg of kunnen. De meisjes worden bij de huishouding betrokken en de jongens bij het onderhoud van de tuinen en het werk op de boerderij. Wij proberen hen zo vroeg mogelijk bij te brengen dat voor niets alleen de zon opkomt. Iedereen moet beseffen dat als je iets in het leven wilt bereiken dat je dan je handjes uit de mouwen moet steken.

Een terugblik blijft natuurlijk altijd beperkt tot die gebeurtenissen die je het meeste bij zijn gebleven en is verre van compleet. Indien ik alles zou willen opschrijven over de afgelopen 15 jaar wordt het een boek vol en is het toch nog een selectie geworden.

Deze terugblik zou niet compleet zijn zonder een absolute hulde aan U allen, vrien-den van Pinokio, die dit alles mogelijk hebben gemaakt en thans in stand houden. Zonder uw onontbeerlijke steun zou ik dit werk nooit hebben kunnen beginnen en kunnen blijven doen. Ook al is ons werk wellicht maar een druppel op de gloeiende plaat, ik weet heel zeker dat voor een aantal kinderen die bij ons waren en/of nog zijn, hun verblijf bij ons hun levensbehoud betekende. Sommigen kwamen zo ondervoed of ziek bij ons, dat wij regelmatig vreesden voor hun prille leven. Met al deze kinderen gaat het nu gelukkig geweldig goed.

Hier wil ik ook de vele vrijwilligers bedanken die ons in de loop der jaren zijn komen bijstaan. Sommigen van hen zijn 3 maanden geweest, anderen zijn langer gebleven en zelfs vaak teruggekomen. Hier denk ik heel speciaal aan Jumy, Cathelijne, Daphne en Julienne. De laatste twee zijn onderwijzeressen en hebben een rekenmethode ontwikkeld voor onze kinderen die moeite hadden met de bestaande methode die hier wordt gebruikt. Dit is een zeer langdurig project geweest dat zij naast hun werk in Nederland hebben uitgewerkt. Zij hebben ook voor het nodige materiaal gezorgd dat bij deze methode hoort en nu volop op onze school in gebruik is. De resultaten zijn al zichtbaar.

Een woord van heel speciale dank gaat uit naar onze bestuursleden in Nederland, zowel de huidige als hun voorgangers die samen met mij Pinokio hebben gemaakt tot wat het nu is en betekent voor vele kinderen. Als wij onze krachten niet samen met vele donateurs hadden gebundeld waren deze 262 kinderen nooit geholpen. Wie weet wat met hen gebeurd zou zijn? De Koninklijke Onderscheiding die ik verleden jaar heb mogen ontvangen is dan ook in wezen aan ons allen samen gegeven.

Ik zou deze terugblik graag willen afsluiten met - hoe kan het ook anders - een vraag. Onze Stichting heeft absoluut meer vaste donateurs nodig. Een bredere basis geeft veel meer zekerheid voor de toekomst van onze kinderen. Vertel uw vrienden en kennissen eens over onze Stichting en wat U zoal voor ons doet en attendeer hen op onze website waar heel veel foto’s en verhalen zijn te vinden.

Lucia Schulman