De tijd vliegt en als je dan even bij stil staat dat onze Stichting nu 15 jaar bestaat is dat haast niet voor te stellen. Velen van U kennen onze geschiedenis vanaf dag 1 maar de nieuwe vrienden van Pinokio nog niet. Dit jubileum jaar is dan het juiste moment om even een blik terug te werpen.
Van jongs af aan droomde ik er al van om later wat voor de meest arme kinderen in Brazilië te kunnen doen. In 1992 zijn de eerste stappen genomen om deze oude droom van mij tot werkelijkheid te doen komen. Welgemoed toog ik naar een notaris om de eerste statuten van de Stichting te laten maken. De eerste 3 jaren zijn in Nederland gebruikt om voorbereidingen te treffen, concretere plannen te maken, inzamelen van een deel van het benodigde geld om het tehuis te bouwen, bouwtekeningen maken, kleding, kleine huisraad en speelgoed voor onze toekomstige kinderen inzamelen etc.
Om aan geld te komen hebben wij huis aan huis gecollecteerd, oude kranten en vodden verkocht, handwerkjes gemaakt en verkocht, op braderieën gestaan met geschonken spullen die wij niet naar Brazilië konden vervoeren, bedelbrieven en zelfgemaakt folders verspreid. Vele folders en brieven hebben wij gratis mogen kopiëren op het kantoor van het Waterleiding Bedrijf PWN in Laren. Het is ons gelukt de aandacht van het tijdschrift Margriet te krijgen dat een mooi artikel over onze Stichting heeft gepubliceerd en hierdoor hebben wij meer bekendheid gekregen die ten gevolge had dat er vele donaties zijn gekomen.. Ook Charles Groenhuizen die toentertijd presentator van het programma Nova was heeft mij de kans gegeven om op de televisie onze plannen te komen uitleggen en binnen een week hebben wij 600 giro’s binnen gekregen als gevolg van het 10 minuten durende interview.
Jeroen , een stijldanser, heeft een dans Marathon van 24 uur gehouden ten bate van Pinokio. Iedereen kon hem voor elk willekeurig bedrag per uur sponsoren. Dit is een prachtig evenement geworden! Kunt U zich voorstellen: iemand die 24 uur achter elkaar, met verschillende partners natuurlijk, vol enthousiasme stijldanst? Hij mocht iedere 2 uur 10 minuten pauzeren om iets te drinken en naar het toilet te gaan. Hij heeft de medewerking gekregen van een danoochool, van verschillende partners en heeft het die 24 uur volgehouden met het gevolg dat hij fl. 20.000,00 bij elkaar heeft gedanst. Wat de bouwplannen betreft denk ik met veel liefde en dankbaarheid terug aan Engel (toen ook werkzaam bij het PWN) die meer dan 600 uren heeft besteed om het tehuis, met alle details te ontwerpen en tekenen. Ik ben in contact met hem gekomen via Jan die ik opzocht om raad te krijgen over het zuiveren van drinkwater. Jan raakte zo enthousiast over onze plannen dat hij onmiddellijk een belangrijke plaats ging innemen in de verwezenlijking van ons project. Een maand nadat hij met pensioen was gegaan is hij dan ook naar Brazilië vertrokken om samen met Rob aan de bouw te beginnen. Hij heeft bij elkaar ruim 2 volle jaren van zijn leven besteed om dit prachtig bouwwerk te realiseren. Beiden werkten zij dagelijks met de plaatselijke metselaars, van 8 uur ‘s morgens tot 5 uur ’s middags. Zes dagen in de week, of de zon scheen of dat de regen met bakken uit de hemel kwam vallen: zij waren aanwezig en staken zij hun handen uit de mouwen! Zonder die twee was het huis NOOIT klaar gekomen want in mijn onschuld had ik nooit beseft wat een huis bouwen inhield, laat staan een van dit formaat. Mijn dank en hulde gaat natuurlijk ook naar Anneke Jan die telkens 3 maan-den haar man aan ons uitleende. Jan werkte 3 maanden non-stop in Brazilië en ging 3 maanden terug naar zijn gezin en dat gedurende 3 jaar. Daarna kon hij het iets rustiger aandoen en wat minder vaak komen. In zijn enorme kielzog trok hij nog een andere PWN-er mee en wel Henk, die ik al kende van het station Laren. Henk is een echte technicus die o.a. de genera-toren heeft aangesloten en het elektrische gedeelte van onze watertoren en pomp regulatie heeft gedaan. Hij is vele malen terug geweest voor onderhoudsklussen aan o.a. aan de generatoren. Alles wat kapot is kan Henk repareren, van kinderfietsjes tot generators en wasmachines.
November 1995 is de eerste spade in de grond gegaan. 12 oktober (de dag van het kind) 1998 zijn Rob en ik met 31 kinderen die wij inmiddels hadden opgenomen, naar ons nieuw onderkomen verhuisd. Het tehuis was nog niet helemaal klaar maar wij konden onze verhuizing niet langer uitstellen want wij hadden echt geen enkele ruimte meer over in het huis waarin wij onze intrek hadden genomen tijdens de bouw. Na de verhuizing is het tehuis verder afgemaakt en sindsdien leven wij met veel plezier in dit prachtig onderkomen. Jan is nooit meer weggeweest uit ons leven. Ieder jaar komt hij 6 weken echt werken. Iedere keer is er weer iets dat dringend gemaakt of gerepareerd moet worden en hij heeft ons ook later voorgesteld aan Peter die meerdere keren met hem naar Brazilië is gekomen om ons met veel bouw- en verbouwprojecten te helpen. Peter heeft geholpen o.a. aan de bouw van ons overdekte speelplaats en alle meubeltjes voor de kamers van de grote meisjes op zolder heeft hij samen met Jan gemaakt. Iedereen, van groot tot klein verheugt zich telkens weer op de komst van deze heren. Zij doen niet alleen geweldig goed werk maar brengen ook een boel gezelligheid met zich mee.
