Sinds wij Pinokio zijn begonnen wisselt justitie hier de mensen om de haverklap. Zo hebben wij steeds nieuwe Rechters en Officieren van Justitie onze gemeente zien passeren, die zich iedere keer geheel opnieuw moeten inwerken. Niemand was van plan om in deze uithoek te blijven en accepteerde de post alleen maar als een soort springplank voor een betere en grotere gemeente. Dat was heel duidelijk te merken want heel veel dingen kloppen niet in onze gemeente en niet een van hen heeft ooit gedurfd of zin gehad iets aan te pakken. Hun passage hier heeft duidelijk helemaal niets achter gelaten. Met de laatste hadden wij enorm goed contact mee, maar ook zij was na twee maanden al weer vertrokken.

Sinds 4 maanden is echter ineens alles anders geworden. Dr. Victor, ik schat zijn leeftijd op plus minus 40 jaar, na jaren lang te hebben gewerkt op de faillissement - afdeling van de Rechtbank in Rio de Janeiro waar hij allen met papier werkte, heeft duidelijk gekozen om naar het binnenland te gaan en met mensen te werken. En dat is dan ook heel duidelijk te merken. Al na de eerst ontmoeting klikte het heel goed tussen ons. Het is duidelijk te merken dat hij van de noodzaak van ons werk is overtuigd, erg waardeert en ons graag wil helpen. Ik heb al verschillende keren met succes een beroep op hem gedaan en ben heel neetjes geholpen.

Zo ben ik kort geleden naar hem toe gegaan en hem om de hoogte gebracht van het feit dat de gemeente ons absoluut financieel niet wenst te helpen maar wel ons de kinderen blijft sturen die hulp nodig hebben Ik vroeg hem of hij mij de weg kon wijzen die ik moest bewandelen om de gemeente te verplichten haar verantwoording na te komen ten opzichte van de kinderen die een opvang nodig hebben. Het staat in de wet dat deze verantwoording bij de gemeente ligt, maar er wordt er niet bij verteld hoe je dit kunt afdwingen, immers gevraagd heb ik dit al vaak genoeg gedaan.

Hij was volkomen met mij eens en beloofde een gesprek met de burgemeester te gaan hebben om te proberen hem te overtuigen van zijn plichten en als dit niet helpt dat hij een rechtelijk procedure gaat starten om hem de dwingen zijn steentje bij te dragen. Ik hoop dat Dr. Victor echt in onze gemeente blijft en een regeling weet te treffen want hoewel ik U zeer dankbaar ben voor alle hulp die wij van U hebben gekregen gedurende al deze jaren begin ik ook mij een beetje te generen dat ik niet in staat bent geweest om de heren bestuurders van de noodzaak van ons werk te overtuigen. De enige manier waarop ik hun aandacht kan krijgen is kinderen weigeren te ontvangen want dan wil ik zien wat zij met deze kinderen gaan doen. Maar zoveer heb ik nog niet kunnen en willen gaan. De kinderen die naar ons worden gebracht hebben al zoveel meegemaakt en moeten zij dan ook nog de schaamte mee maken geweigerd te worden? Wij worden nooit van te voren gewaarschuwd dat er een nieuw kind komt. Zij staan er opeens, vergezeld van een gerechtsdeurwaarder of mensen van de kinderbescherming. Dus weigeren zou dan in hun bijzijn moeten gebeuren en dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Zij moeten juist met veel warmte en liefde ontvangen worden want zij komen aan als bange vogeltjes.

Ik weet zeker dat onze gemeente ons nooit volledig zal kunnen onderhouden want wij zijn de armste gemeente van de Staat Rio de Janeiro, maar zij mogen zich niet aan hun verantwoording ontrekken en er van uit gaan dat U hun verantwoording alleen zal blijven dragen. Ik hoop in een volgende Wel en Wee een positief bericht te kunnen zetten dat wij eindelijk hulp krijgen van de instanties die dit werkelijk behoren te doen. Maar een ding weet ik zeker, wij zullen het nooit geheel zonder uw onschatbare hulp kunnen stellen en hopen dan ook dat u ons in de lengte van dagen zult blijven steunen want veel kinderen zijn hiervan afhankelijk.

Lucia