De eerste is op 3 januari begonnen in São Fidelis, ongeveer 200 km. bij ons vandaan. Wij hebben mogen kamperen op een boerderij van de Baptisten kerk met vele vruchtbomen en een kleine waterval, zeer landelijk gelegen in de bergen. Wij hebben gebruik mogen maken van hun keuken, wc’s en overdekte eetruimte. Slapen deden wij in kleine Iglo tenten waar wij een aantal van hebben. Wij zijn aan dit adres gekomen via de Raad van de Kinderbescherming van deze stad, waaruit wij ook kinderen opvangen.

Ons gezelschap telde 45 man en als volwassenen waren alleen Soraia, ik en de chauffeur aanwezig. De kinderen moesten voor hun eigen spulletjes zorgen, koken, afwassen, opruimen enfin alles, letterlijk alles zelf doen. Soraia en ik gaven alleen aanwijzingen en de chauffeur deed de eventuele boodschappen want het merendeel van ons voedsel hadden wij van huis meegenomen.

Het is een heerlijke week geweest met veel samenhorigheid en vriendschap en er is geen onvertogen woord gevallen. De dagen werden afgewisseld met dagjes uit en dagen met zwemen en sporten. Wij hebben in de omgeving een aantal interessante stadjes bezocht en een beetje aardrijkskunde les gegeven. Het is ons zo goed bevallen dat wij zijn voornemens het volgend jaar opnieuw te doen.

Het tweede kamp is gehouden aan de rand van een gigantisch meer in de gemeente Campos. Onderweg van São Fidelis naar huis hebben wij even een omweg gemaakt om een plek te zoeken voor een tweede kampement. Het meer kenden wij al van dagjes uit en na het succes van de vorige week meenden Soraia en ik dat het geweldig zou zijn om opnieuw te gaan kamperen, maar dit keer ook de kleinere kinderen te laten deelnemen.

Een plek was al snel gevonden, een grasveld aan de rand van het meer, tegenover een openbare school. De kunst was om drinkwater (ook om te koken) en een w.c te organiseren. Het geluk was met ons want de mevrouw die op de school moest passen gedurende de schoolvakantie kende ons al van vorige dagjes uit en die was bereid het hoofd van de school te vragen of wij hun piepkleine keuken en w.c. mochten gebruiken. Het positieve antwoord kwam al de volgende dag en opnieuw gingen wij vol goede moed de kampeerspullen inpakken, de vele boodschappen doen en 3 dagen later waren wij weer onderweg en dit keer telde onze gezelschap 65 man. Deze keer hebben wij een nany meegenomen om met de kleintjes te helpen.

Iedereen boven de 5 jaar die niet meer in bed plaste mocht mee. Natuurlijk waren een aantal kinderen - vooral grotere - enorm teleurgesteld dat zij hierdoor buiten de boot vielen, maar dit heeft als gevolg gehad dat een aantal met bedplassen zijn opgehouden om vooral volgende jaar mee te mogen gaan en dat was nu net de bedoeling. Deze week was nog relaxter dan de vorige. Het meer is ondiep en gevaar was er alleen als de kinderen te ver zouden gaan, wat wij natuurlijk verboden hebben. Wij hebben van ’s morgens vroeg tot ’s avonds gezwommen met een verplichte rustpauze na de warme maaltijd van ’s middags. Wij hadden een enthousiaste groep van ongeveer 20 vissers, zelfs ik die vissen nooit leuk heb gevonden heb meegedaan en het gevolg hiervan was dat aan het einde van de dag de grotere jongens ongeveer 250 kleine visjes aan het bakken waren. Iedereen kreeg er een aantal van en lekkerrrrrrrr...............

Ook dit keer werden alle karweitjes tussen de kinderen verdeeld en de grotere meisjes hebben een enorme pluim verdiend want in normale omstandigheden is koken voor 65 man zeker geen eenvoudig karwei. Als je dan in aanmerking neemt dat nu ook de keuken erg klein was, er maar 2 kookpitten aanwezig waren en dat wij weinig keuken attributen bij ons hadden, dan hebben zij echt een huzarenstukje geleverd. Een hele dag aan het water maakt de kinderen nog hongeriger dan normaal en de hoeveelheid voedsel die klaar gemaakt moest worden was geen sinecure. Als je zo op elkaar aangewezen bent, zonder invloed van andere mensen, zonder televisie of andere afleidingen wordt de band onderling nog versterkt. Al met al weer een zeer geslaagde week die navolging verdient en zeker zal krijgen.

Lucia