Mervrouw Schulman, meneer Schulman, dames en heren.
Neemt u mij niet kwalijk dat ik deze bijeenkomst met mijn bezoek onderbreek, maar ik heb daar een goede reden voor.
Ik weet niet hoe u thuis bent in de parafernalia van Burgemeesters, maar op het moment dat ze met de ambtsketen binnen komen, met het rijkswapen aan de voorzijde, dan komen ze niet namens zichzelf, maar komen ze namens de kroon. In het bijzonder namens Hare Majesteit.
Mevrouw Schulman, ik ben gekomen vanmiddag om u toe te spreken. Ik weet dat u niet iemand bent die zichzelf graag op de voorgrond stelt, u laat dat liever over aan de straatkinderen waarmee u dagelijks werkt. Desondanks permitteer ik mij om vanmiddag het woord te voeren en u in het middelpunt van deze bijeenkomst te plaatsen. Ter voorbereiding van deze middag heb ik mij in de Wel en Wee verdiept en heb zo toch eigenlijk in vogelvlucht, in een korte periode een beeld gevormd van uw leven.
Uw bent geboren in Brazilië en als tiener kwam u naar Nederland waar u getrouwd bent met Rob Schulman. Steeds als u weer terugkeerde naar Brazilië voor familiebezoek, werd u getroffen door het harde lot van de straatkinderen en u vatte op enig moment het plan op om ergens op geschikt moment in uw leven in dienst te stellen van deze straatkinderen. Dat geschikte moment kwam toen uw kinderen de volwassenheid bereikte en u een nieuwe fase in uw leven in kon gaan met uw man.
In februari 1992 was het zover, u riep de Kindertehuis Pinokio in leven en begon acties om geld in te zamelen voor het tehuis. Door uw grote persoonlijke inzet, de hulp van vrouwen om u heen, allerlei acties, collectes, verkopen op braderieën, verkoop van oude kranten en de betrokkenheid van het tijdschrift Margriet kwam er geld op tafel.
In 1994 trok u dan ook met uw echtgenoot Rob Schulman naar Guriri en begon met de bijzondere steun van Jan, die in de beginfase gedurende twee keer per jaar steeds in porties van drie maanden op en neer vloog naar Nederland aan het bouwen van het tehuis.
Al in die bouwfase bood u kinderen onderdak, toen nog in een woning, nu biedt u onderdak aan meer dan honderd kinderen. En daar biedt u deze kinderen een veilig huis.
U woont, samen met uw man Rob, in het tehuis zelf. U geeft zonder enige financiële compensatie, leiding aan Pinokio en de school die er bijgebouwd is in de loop van de tijd.
Zo spant u zich al geruime tijd in ten bate van de samenleving en stimuleert u anderen om dat te doen.
Uit uw curriculum vitae blijkt dat u zich ook al eerder het lot van minder bedeelde kinderen aantrok. Voor de oprichting van Pinokio was u al circa tien jaar in verschillende vrijwilligers functies werkzaam ten behoeve van de Stichting Europa Kinderhulp, zowel als gastouder in de zomervakanties als in het bestuur van de stichting. Zo heeft u zich uitvoerend en initiërend ingezet voor de Stichting Europa Kinderhulp.
U vindt veel voldoening in uw werk. Het is fijn om op structurele basis veel voor minder bedeelde kinderen te kunnen doen en betekenen. Hun leiden, hun raad geven en ter zijde staan geeft u levensvreugde. Maar het roept ook het respect op van de mensen om u heen.
Want mevrouw Schulman u inzet is natuurlijk niet onopgemerkt gebleven. De heer Smeeman, u wel bekent, de voormalig consul van het Koninkrijk der Nederlanden in Rio de Janeiro en thans secretaris van de stichting Pinokio heeft er aanleiding in gevonden om samen met het ministerie van buitenlandse zaken u voor een koninklijke onderscheiding voor te dragen.
Dat heeft geleid tot een uniek document getekend door de minister zelf en door Hare Majesteit.
Als burgemeester van Laren, uw voormalige woonplaats, is het mij een bijzondere eer om het koninklijke besluit voor te lezen.
