Volledig voorbereid (dacht ik) begon ik aan mijn eerste dansles met de kinderen. En dan weet je niet wat je ziet. Bij de eerste samba klanken gaan alle kinderen los, groot en klein staat te swingen. Vijfjarige meisjes die als volleerde sambadanseressen jouw Hollandse heupen, die toch wel aardig getraind waren, te kijk zetten. Ik moet toegeven dat ik blij was om te zien dat niet alle kinderen gezegend waren met dit talent... een aantal zal ook moeten zwoegen om de samba onder de knie te krijgen. Maar als tia Katjelijne (zoals ze me noemden) dan de pasjes, die ze allemaal zo goed in Nederland heeft geleerd, gaat uitleggen, doet ze het helemaal verkeerd. De kinderen weten het allemaal beter en met geen mogelijkheid kan ik mijn choreografieën aan hen verkopen. De kinderen hebben hun eigen danspasjes en die zijn veel leuker en mooier. Perfectionistisch als ik ben doe ik nog een aantal pogingen om mijn pasjes door te voeren, maar uiteindelijk moet ik mij gewonnen geven. De kinderen gaan precies hun eigen gang en hebben lol. En daar gaat het uiteindelijk om. Met veel plezier kijk ik terug op de uurtjes dat we buiten in het zonnetje onze danskunsten hebben vertoond. De cd-speler is zelfs nog een keer ontploft door het gebruik van het verkeerde stopcontact (220V i.pv. 110V), maar na reparatie deed hij het geloof ik weer prima. Ik hoop dat hij het nog doet...

En dan... dan kom je weer terug in Nederland. Vol verhalen en saudade (heimwee). Iedereen die maar wilde luisterde, vertelde ik over de kinderen van Pinokio, het mooie huis, de school, Barra de Itabapoana met de mooie vissersboten, de tochtjes met de combi en de dorpsfeesten. Maar voor je gevoel loop je tegen een muur op: iedereen luistert naar je verhalen, maar ik kan wel uren blijven vertellen. Voor een ander is het op een gegeven moment genoeg. Als je Pinokio niet met je eigen ogen hebt gezien, kun je je haast niet voorstellen hoe het is. Ik ben dan ook heel blij dat mijn ouders een paar dagen op bezoek waren geweest. Voor hen is het makkelijker te begrijpen hoe het leven daar is. Ook regelmatig contact met de andere vrijwilligsters en Jan en Peter, de grote klushelden van Pinokio, is goed om samen herinneringen op te halen. Met mijn eigen vrienden, hoe graag zij en ik dat ook zouden willen, kan dat niet.

En daarom vind ik het ook zo ontroerend dat er mensen zijn, die door je verhalen geraakt worden en meer willen dan luisteren. Zo ook Claudio Gomes en zijn vriendin Renate, mijn dansleraren van Zouklovers. De Braziliaanse Claudio geeft al meer dan 10 jaar dansles in Nederland: Zouk, Samba, Axé en nog veel meer. Zij waren al een tijdje op zoek naar een goed doel in Brazilië om geld voor in te zamelen. En gelukkig hadden mijn verhalen over Pinokio indruk op hen gemaakt. Als verrassing voor de verjaardag van Claudio had Renate het plan opgevat een benefietfeest voor hem te organiseren. Iedereen werd gevraagd om in het wit gekleed naar de les te komen. Claudio werd verteld dat het om een Hollandse feestdag ging: de witte dinsdag. En als cadeau kon iedereen een schenking doen voor een goed doel... Pinokio. Ter illustratie had ik foto's van Pinokio meegenomen die met de beamer op een muur werden geprojecteerd. Het was een zeer geslaagde avond met een zeer tevreden dansleraar, fanatiek dansende zouklovers en voor Pinokio ruim € 800,-! En ik? Ik heb heerlijk gedanst, maar zat vooral te zwijmelen bij de foto's van mijn Pinokio kinderen.

Cathelijne Augustijn Het tehuis biedt op dit moment onderkomen aan meer dan 100 kinderen ! Lucia en Rob wonen in het tehuis zelf, midden tussen al die kinderen, op een leeftijd waarop de meeste van ons op comfortabele afstand van onze kleinkinderen genieten. En zij geven zonder enige financiële compensatie leiding aan het tehuis en de erbij behorende particuliere school.