Verslag van ons bezoek aan pinokio in februari 2003

Graag willen wij u laten meegenieten, van onze maand meewerken in het kindertehuis Pinokio. Dat ligt op 380 km boven rio de janeiro ten westen van de stad campos. Je reist per bus van rio naar campos ± 4 uur en dan gaat het voor de laatste 80km richting de kust over zandwegen naar de gemeente Barra do Itabapoana, dit is een van de grootste gemeenten van de staat rio en omvat een aantal dorpjes en gemeenschappen en één daarvan is Guriri, waar het kindertehuis ligt. Er loopt een asfalt weg tussen de dorpjes en de rest is net zoals de plaatsjes, allemaal zandwegen, zoals 80 jaar geleden in Laren. Het is een streek met één been in het verre verleden en de ander in de huidige moderne tijd. Bijv. op een dag komen we in het dorp vier loslopende paarden tegen met achter hun aan een jongen op een oude fiets, die hen begeleidt. Maar bij ons in de straat hangt al een glasvezelkabel (die wij in laren nog niet eens hebben), alleen de geplaatste 2de hands telefooncentrale kan er niets mee.

Lucia en Rob, Lucia is in deze streek geboren, zijn hier na hun werkzame leven in Nederland en het grootbrengen van hun vier kinderen, in het 2de gedeelte van hun leven een paar jaar geleden een kindertehuis begonnen. Met veel steun van kennissen uit hun omgeving hier, is een stichting opgezet, die de gelden en alle bezittingen in Brazilië in bezit heeft en zij hebben met heel veel energie en doorzettingsvermogen het kindertehuis en 2 jaar geleden een school gebouwd. Op dit moment is het aantal kinderen in de tachtig en daar het huis in eerste instantie voor zestig gebouwd is, wordt er, vanwege het grote ruimte gebrek, hard gewerkt om de boven etage geschikt te maken voor gebruik. Dit is mogelijk gemaakt door de vastenactie van de gezamenlijke kerken in de Bel gemeenten van het afgelopen jaar. Maar in de hitte is het werktempo natuurlijk niet zo hoog. Toen wij er waren lag dat rond de 40 graden en een leuke anekdote is, dat wij op een avond zagen, dat een paar meisjes een trui aan hadden, want er was zeewind op dat moment en dat had de temperatuur naar 27 graden doen dalen en dat was toch wel erg fris!

Na ruim een week waren wij wel gewend aan de hitte en als je je in de dag flauw begon te voelen, dan werd het tijd om water te drinken, want voor ons is het toch een grote overgang. Ook als wij s’ochtends om half acht richting het huis liepen, wij sliepen boven de school, dan voelde je vaak de zon al branden op je rug, dus de rest van de dag was het devies, blijf zoveel mogelijk uit de zon.

Onze dag begint met het voeden van de kleintjes, die in het huis door allerlei oorzaken niet zelf kunnen eten, want zelf doen staat hoog in het vaandel, dus ook zelf eten, hoe klein ze ook zijn. Maar een aantal kan, door lichamelijke gebreken of echt nog te klein zijn, dit niet en die voeren wij de pap. Het huis heeft ook een boerderij met een aantal koeien, kippen enz., daardoor kunnen de verse zuivelproducten voor de kinderen worden gebruikt om bijv. de pap te maken .

De tweede groep eters is tussen 4 en 10 jaar en de groten eten weer daarna. De organisatie binnen het huis is echt om verbaasd over te zijn. Er leven met verzorgers etc. ± 95 mensen, dan is er héél veel afwas en bijv. kleding, die gewassen moet worden of gemaakt of hersteld, maar van groot tot klein had iedereen, zo zijn taak hier in en zoals ook in ieder huisgezin geeft dit altijd weer discuooies, zo ook hier, maar de afspraken waren goed en duidelijk.

De oudere jongens bakken brood en doen werkzaamheden op het land en klusjes in het huis. De meisjes helpen met de was, de afwas, koken en verzorgen van de kleinsten. De was van bijv. 95 mensen leidt tot behoorlijke bergen, kunt u zich voorstellen. Koken, de kokkin is vrij op zondag en dan zorgen enkele oudere meisjes het eten. Verder leren de meisjes naaien, borduren, haken en van jongst af aan zorgen ze zelf voor hun bed en hun kleding in de kast.

De dagen vlogen om met het doen van vele verschillende activiteiten met de kinderen, we hielpen met de zwemles in de zee, we hebben rekenlessen gegeven alle dagen, want plotseling is de school gesloten, Leeftijd zegt in dit geval niets, enkele hebben een gewone start op school kunnen maken, maar de meeste hebben iets of niets kunnen leren tot nu toe.

Spelletjes met ze doen, waardoor ze leren, dat verliezen er ook bij hoort, of dat er bij ieder spel regels zijn en dat je die moet naleven, omdat anders het spel niet gespeeld kan worden, Dit zijn allemaal facetten, waar wij ons heel nuttig bij voelden, want zaken die wij in het gezin elkaar spelenderwijs leren, die kennen ze niet.

Ook de spelletjes uit onze jeugd zijn erg goed voor ze, want de kinderen leren via die spelletjes om hun motoriek te ontwikkelen, door bijv. hamertje tik of gewoon liedjes zoals ietje-fietje.

Doordat er geen school is, kunnen we iedere namiddag naar de zee, wat erg goed is voor de huidziektes of de tropische steenpuisten bijv. Met de baby’s op de vloedlijn spelen, waar de oudere kinderen, dan liever de golven opzoeken, zodat ook bij hen de natuurlijke reiniging zijn werk doet. De laatste dag mogen we het uitkomen van een nest met schildpadeieren meemaken, prachtig hoe alle kinderen in extase naar die kleine schildpadjes staan te kijken, hoe ze eerst over het korte strand schuifelen en dan opgenomen door de golfslag, een aantal keren op en neer komen naar de vloedlijn om dan uiteindelijk in zee te verdwijnen.

De naam van pinokio spreidt zich in het gebied steeds verder uit in positieve zin. Zo krijgen we het adres van een slipperfabriekje en na lang zoeken, heeft deze meneer achter in zijn schuren een paar machines staan om slippers te maken en slippers zijn het schoeisel van Brazilië. Nadat hij ons het aanbod heeft gedaan voor zijn voorraad, die hij heeft, het was voor hem eind van de zomer, begrijpt hij, dat we van pinokio komen en naast een hele kleine prijs voor z’n voorraad, krijgen we alle kleine maten er gratis bij. Zo heeft pinokio weer schoeisel voor enige tijd. Natuurlijk valt het niet altijd mee als er weer tegenwerking is, zoals bij het sluiten van de school, maar als er op dat moment een mail binnenkomt, waarin de SHV-brazilië 8 computers aanbiedt, die in de toekomst voor lessen gebruikt kunnen worden. Dan geeft dat weer zoveel positieve energie, om toch enthousiast verder te gaan.

Want natuurlijk als de gebouwen straks klaar zijn, is de leefomgeving goed geregeld en door ondersteuning van vele donateurs is er iedere dag weer eten op tafel, maar naar de toekomst willen we deze kinderen, die het geluk gehad hebben om hier opgevangen te worden, verder helpen. Zij zullen dan een opleiding moeten hebben, die hun instaat stelt om op ieders niveau tot ontplooiing te kunnen komen. Dus voor de één doorstuderen en voor de ander een vak leren. Doorstuderen betekent collegegeld en transport en naar onze begrippen zijn dat geen grote bedragen, maar het zijn extra kosten die niet uit het huishoudgeld kunnen worden betaald. Daarnaast moet er voor de kinderen, die vooral handwerk kunnen doen, het liefst een opleiding voor vakman komen, Dit gaat nu van vader op zoon, maar daardoor gaan dingen niet zoals het hoort of nieuwe technieken worden niet gebruikt. Dit is heel sterk in de bouw van het tehuis gebleken, waarbij Jan, als vakman uit Nederland, de bouwvakkers, vele basisbeginselen uit de bouw heeft moeten leren. Dus een ambachtoochool staat ook op het verlanglijstje om de kinderen een goede toekomst te kunnen bieden.

Nu toen ons op het eind werd gevraagd hoe we het ervaren hadden, zeiden we beiden, dat het omgevlogen was en veel te kort. Dus we zullen zeker weer teruggaan, al is het maar om te kijken, wat er van onze kinderen terecht komt.

Het is een levenservaring, die we nooit hadden willen missen,

Groetjes van corry en tim