Op 7 september van dit jaar hebben wij een meisje gekregen dat doofstom is. Zij is tussen de 15 en 18 jaar oud, niemand weet hoe ze heet, waar zij vandaan komt en het ergste van alles, hoogzwanger. Haar verhaal is heel verwarrend en tot op heden weet ik het fijne er niet van. Zij schijnt, 3 jaar geleden, in Macaé (een plaats op 200 km bij ons vandaan) op straat gevonden te zijn. Daar is zij in een kindertehuis opgenomen maar had de gewoonte heel veel weg te lopen. Achteraf blijkt dat zij tussen Campos en Macaé pendelde en tijdelijk ook in een ander kindertehuis daar verbleef en niemand heeft ooit kunnen uitvinden wie zij is. In Campos heette zij Christina en in Macaé Marta. Aangezien wij haar van het kindertehuis in Macaé hebben gekregen heet zij bij ons dan ook Marta. In het vorige kindertehuis werd zij heel veel geplaagd (deels door haar eigen gedrag) en de leiding daar durfde haar niet langer te houden ook omdat de geboorte van de baby spoedig zou plaats vinden. Aangezien wij het enige tehuis zijn in onze omgeving dat moeder en kind accepteert werden wij gebeld of wij bereid waren haar op te nemen. Op mijn vraag of zij alleen doofstom was of dat er nog meer problemen waren hebben zij geantwoord: Nee!!!! geen andere problemen, zij is heel lief en heel behulpzaam. Helaas, niet waar!!!

Naast doof-stom is zij volgens mij ook autistisch, waardoor contact met haar leggen heel moeilijk is. Iedereen in het tehuis, van groot tot klein heeft al geprobeerd een band met haar te krijgen en helaas lukt het niet. Wij weten niet eens of zij begrijpt wat wij proberen haar uit te leggen, met alle mogelijke complicaties van dien. Voordat de baby geboren werd heeft zij verschillende keren geprobeerd weg te lopen en wij hebben de oudere meisjes gevraagd om haar, om de beurt, heel goed in de gaten te houden. Aangezien iedereen de ernst van het geval inzag, hebben zij zich geweldig van hun taak gekweten en zo zijn wij aangeland op 8 oktober toen Laura werd geboren Dat op zich is een prachtig verhaal.

Om 4 uur ’s nachts is Luciana, één van de grotere meisjes, mij komen waarschuwen dat Marta heel erg aan het kreunen was en dat zij dacht dat de geboorte eindelijk aanstaande was. Ik ben naar haar toe gegaan en heb geconstateerd dat het inderdaad weeën waren. Wij hebben haar onder de douche gezet en ik ben Mirjam, een Nederlandse derde jaars medicijnen-student die als vrijwilligster bij ons is, gaan roepen; zij had aangegeven er graag bij te willen zijn. Nina, onze boerin, ging ook mee want in het verleden, bij de geboorte van Gabriela, die in de auto werd geboren, had zij al bewezen heel nuttig te zijn. U moet weten dat Pinokio 45 minuten autorijden van het dichtstbijzijnde ziekenhuis ligt. Gelukkig kwamen wij dit keer ruimschoots op tijd. Voor Mirjam natuurlijk minder interessant want een geboorte in een auto is natuurlijk heel spannend!!!!!

Bij het ziekenhuis aangekomen zijn Nina en Mirjam teruggereden naar huis en ik bleef bij Marta. Marta een beetje kennende, had ik twee weken geleden al aan de Secretaris van Gezondheid toestemming gevraagd om tijdens de bevalling bij Marta te mogen blijven want ik verwachtte een boel moeilijkheden. Die toestemming is mij dan ook zonder problemen gegeven. Toen ik dus met Marta het ziekenhuis in ging, heb ik dit aan de verpleegsters doorgegeven maar de verantwoordelijke zuster was het hier niet mee eens en aangezien de Secretaris nog niet aanwezig was kon zij mijn verhaal niet verifiëren en mocht ik dus niet met Marta mee. Ik maakte mij hier niet druk om en ging met mijn haakwerkje rustig in de wachtkamer zitten, zeker wetend dat ik zometeen geroepen zou worden. En ja hoor, de kreten van Marta werden steeds harder en na een half uur kwam de zuster in volslagen paniek mij halen want zij konden Marta niet aan. Die sprong telkens uit bed, ging op de grond rollen, dreigde tussen de weeën door weg te willen lopen etc. Met een brede lach op mijn gezicht vroeg ik aan de zuster: Begrijpt U nu waarom ik hier wilde blijven?

Vanaf dat moment ben ik niet meer bij Marta weggestuurd en heb alles mogen meemaken. Ik kan U verzekeren dat de geboorte van een baby te mogen aanschouwen een zeer ingrijpend en emotioneel gebeuren is zeker bij zo’n meisje als Marta, van wie wij niet weten of zij genoeg begreep van wat er met haar ging gebeuren. De laatste jaren heb ik al aardig wat meegemaakt hier in Brazilië en kan zeggen dat ik aardig door de wol geverfd ben, maar toch kon ik mijn tranen niet inhouden toen een prachtige baby te voorschijn kwam.

Ik heb diep respect voor de 2 zusters en de dokter die haar gedurende 3 uren hebben bijgestaan. Zij was werkelijk onmogelijk en er is een tijd geweest dat de dokter vreesde een keizersnede te moeten toepassen want hij geloofde niet dat het mogelijk zou zijn een normale bevalling met haar te volbrengen. Op mijn verzoek heeft hij dit zo lang mogelijk uitgesteld want ik maakte mij grote zorg een Marta naar huis te moeten meenemen met veel hechtingen in haar buik. Ik ben van overtuigd dat zij deze allemaal uitgetrokken zou hebben!!!!!!

Marta is heel erg driftig en zodra zij haar zinnetje niet krijgt begint zij haar koffers te pakken. Een paar dagen geleden heeft zij dat opnieuw gedaan en ik heb haar toen heel duidelijk laten merken dat zij best weg mocht lopen maar dat zij de baby niet meekreeg. Ik moet er niet aan denken dat zij op straat gaat zwerven met een pas geboren baby bij zich. Het is wel een hele verantwoording die wij er, eigenlijk ongewild, bij hebben gekregen. Als zij zo’n gekke bui heeft houden Maria of ik de baby, in een kinderwagen, voortdurend bij ons en als het niet anders kan sluiten wij de baby op in mijn of Maria’s kamer. Als zij de baby moet voeden, blijft er altijd iemand bij haar. Na een paar dagen is haar boosheid weer over. Iedereen in huis probeert er achter te komen of baby Laura kan horen. Wij hebben al van alles geprobeerd: handen klappen, belletjes rinkelen, met een deur gooien, maar tot op heden geen enkele reactie. Wij troosten ons met de gedachte dat zij nog te jong is. Wat zou het zonde zijn als zij ook doof blijkt.

November 2002