Na 6,5 jaar is het uiteindelijk toch gebeurd. Onze eerste gebroken arm. Solange, een rustig meisje van 7 jaar zat aan de rand van de voetbalveld de kunst van de grotere jongens te bekijken toen één van hen een voltreffer gaf. Helaas niet op het doel maar vol op haar arm die heel dunnetjes is. Natuurlijk heeft zij gehuild maar was heel snel getroost en kon alles bewegen dus gebroken was het niet volgens onze ondeskundige mening. Arm in de mitella, wat reuze interessant was en verder er geen woorden meer over. Zij speelde en rende vrolijk rond maar toen die arm toch dik bleef besloten wij haar naar het ziekenhuis te brengen.

Daar aangekomen werd een röntgen foto gemaakt en inderdaad vastgesteld dat haar onderarm gebroken was en wel op 2 plaatsen. Dit konden zij hier niet zetten. Het kind moest onmiddellijk per ambulance naar Campos vervoerd worden. Mocht niets eten noch drinken. Ik schrok me rot. Ik zag al ingewikkelde operaties in het verschiet. Aangezien ik nog twee andere kinderen bij me had "voor de gezelligheid" konden wij niet "onmiddellijk" per ambulance vertrekken. Ik moest eerst die twee anderen thuis afleveren. Maria heeft snel wat kleertjes voor Solange ingepakt en ik voor mijzelf want als een kind hier in een ziekenhuis opgenomen wordt moet zij een begeleider bij zich hebben. Ik was natuurlijk reuze blij met het idee een paar dagen op een stoel te mogen slapen want zij eisen een volwassene bij de kinderen maar bieden niet het minste "comfort" aan die begeleider.

Rob heeft ons zo snel als hij kon naar Campos gebracht. Om een heel lang verhaal kort te maken: niets bijzonders aan de hand. De arm werd gezet, het kind heeft zich kranig gedragen en maar 2 harde schreeuwen gegeven toen er aan haar arm werd getrokken en wij konden weer vertrekken. Wat bleek: hier in ons ziekenhuis was simpel weg geen orthopeet aanwezig. In plaats van dit eenvoudig te vermelden jagen zij liever de stuipen op het lijf van de patiënt en diens begeleider. Zo'n grapje kost je slechts je hele dag. Solange heeft tot op heden geen moment geklaagd al moet het heel ongemakkelijk zijn je arm vanaf de bovenkant tot je pols in het gips te hebben.

Er zijn veel spelletjes die zij niet mee mag doen; ook mag ze niet naar het strand vanwege het zand, en de hitte speelt natuurlijk ook een rol. Maar als troost heeft zij een mooie pop gekregen

Lucia