Tijdens mijn eerste middag op Pinokio werd het idee geopperd door Aad om zwemlessen te gaan geven aan de kinderen van Pinokio op het strand. Lucia had er in het begin zo haar twijfels over en ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf een paar van die dobberende kleuters onder mijn gezag ook nog niet helemaal voor me zag. Maar uit eerdere ervaringen in Brazilië weet ik dat gewoon doen voor mij vaak tot de mooiste resultaten leidt en wat kan er nou uiteindelijk met vleugeltjes en bandjes om gebeuren. Het eerste groepje werd samengesteld en allen beloofde plechtig te gehoorzamen en heel goed naar juf Janet te luisteren. Dat was dan dus geregeld.
De eerste zwemles vertrokken we richting strand beladen met krukjes en zwembandjes. De bewoners van een aantal hutjes aan het strand wierpen verwonderde en vragende blikken op ons toen we voorbij kwamen. Ten eerste gebeurt het toch niet dagelijks dat er zo'n blonde reus (1.82) voorbij stapt en ten tweede vroegen ze zich denk ik ook af wat wij in hemelsnaam met oranje opgeblazen ballonnetjes en krukjes op het strand gingen doen (zouden dat soms onderdelen vormen uit de Hollandse vismethodes?). Aangekomen op het strand begonnen we met uhhh.......hoe was het ook al weer. O ja, spreid, wijd, sluit en dan in het portugees.
Op de krukjes bleek dat nog niet zo'n moeilijke opgave maar dan in het water met golfslag en van die verrekt onhandige dingen aan je armen bleek dat toch moeilijker dan gedacht. Anagelica, Juliette en Tamiris kregen het gelukkig vrij snel onder de knie maar bij Marie José vroeg ik me echt af hoe uit die spartelende ledematen ooit een vloeiende beweging moest gaan ontstaan. Ik verbaasde me over de snelle vooruitgang van de andere drie meisjes die voor ik het wist binnen 3 weken konden zwemmen. Na 3 weken kregen we een officieel bezoekje van Lucia op het strand die de meisjes beoordeelde op hun drijf en zwemkunsten met het vooruitzicht op het A-diploma en een ankertje om op hun badpakjes te naaien. Alle meisjes zwommen om de beurt een rondje en kregen hierbij commentaar van Lucia. Hoogstmerkwaardig, waren de zwemkunsten van Marie-José die als een vis door het water vloog terwijl ze de les ervoor nog geen eens zonder bandjes durfde te zwemmen. Nou wisten we wel al dat de blikken van Lucia een behoorlijke mate van invloed konden uitoefenen maar dat ze nu ook wonderen konden verrichten was nieuw voor ons. Dit bleek dus helaas niet het geval te zijn. De slimmerik gebruikte haar éne been om af te zetten en vloog zo dus door het water. De grote glimlach maakte het geheel echter een beetje verdacht dus werd ze door mij een stukje dieper het water in meegenomen waar mevrouw natuurlijk al snel door de mand viel (gelukkig werd dit gehink er met een paar extra lesjes uitgehaald en heeft ook Marie-José haal diploma gehaald).
Thuis kregen de diploma's een mooi plekje in de kamer en de ankertjes werden gelijk aan de bikinietjes genaaid. Inmiddels ben ik aan mijn vierde groepje bezig en geniet nog steeds van elke les. Buiten dat het voor de kinderen een hele gezonde lichamelijke training is, vind ik het ook in sociaal opzicht een leuke ervaring omdat je door zo'n constante activiteit met een vast groepje toch dichter bij een aantal van die meiden komt te staan. Van en naar het strand toe werd meestal van alles besproken waar je overdag in zo'n grote groep minder aan toekomt. En zo eindigde dus een wild idee in een groot succes!!!
Janet
Vrijwilligster
