Op een zaterdagmiddag, ongeveer 6 uur, komt een taxi bij Pinokio aanrijden. Op zich is dit al een evenement want taxi's zijn zeer schaars in onze omgeving. Uit die taxi stapt een lange man, zeer duidelijk een Nederlander. Na wat gepraat, met Rob, over koetjes en kalfjes komt het hoge woord eruit: of hij wellicht en poosje bij ons kan blijven? Tegen slechts kost en inwoning wil hij graag ons helpen met hand- en span diensten. Daar zit je dan, is Pinokio naast een kindertehuis nu ook een Kibboets geworden? Wat kan iemand wel en niet doen denk je dan, een verblijf moet voor beide kanten plezierig en nuttig zijn.

In deze onveilige tijden en weten wij hier duidelijk even geen raad mee. Het was in ieder geval duidelijk dat hij op zaterdagavond niet verder kon reizen en in ieder geval voor het weekeinde onderdak nodig had. Maar is hij te vertrouwen? Is hij wel een fatsoenlijk mens? Wordt hij misschien door de politie gezocht? Na ruggespraak met elkaar besloten wij om via ons consulaat in Rio de Janeiro informatie in Nederland op te vragen. Gelukkig bleek Bert Geluk geen bekende boef te zijn en niet te worden gezocht door welke instantie dan ook. Gelukkig maar, want hij leek ons sympathiek en naarmate hij langer bij ons verbleef begonnen wij hem steeds aardiger te vinden.

Hij is totaal twee weken bij ons geweest (veel te kort) en heeft samen met een werknemer en de 2 oudste jongens met heel veel enthousiasme de buiten muren van ons tehuis geverfd. Dit was geen kleine klus geweest want ons tehuis is groot! Maar groter nog is het resultaat. Ook de buitenkant ziet er nu uit om door en ringetje te halen. Een echt thuis.

Bij vertrek liet hij een lief briefje achter met dank voor de gastvrijheid, een machtigingskaart voor een leuk bedrag, contanten in realen en dollars. Hij heeft dus niet alleen zijn handen uit de mouwen gestoken maar ook een leuk cadeau voor de kinderen achtergelaten.

Twee weken later melden zich telefonisch Marijke en Rudolf . Een pas afgestudeerd stel die een aantal maanden in Brazilië willen doorbrengen, deels werkend als vrijwilligers, deels vakantie houdend. Marijke spreekt vloeiend Portugees want zij heeft vanaf haar zevende jaar in Portugal gewoond dus was de communicatie tussen hen en de kinderen heel makkelijk. Zij hebben samen de spetters verf die hun voorganger en de kinderen in hun enthousiasme op de luiken hadden gekliederd verwijderd. Schuren dus. Ook een aardig klus, vooral als je in aanmerking neemt dat de zon al aardig begon de branden. Hun uithoudings vermogen was groot want naast dat werk hebben zij nog tijd gevonden om zich met de kinderen bezig te houden. Marijke heeft de kleinere kinderen verhalen voorgelezen, zij en Rudolf hebben iedere dag verschillende balspellen met de grotere kinderen gedaan en als klap op de vuurpijl hebben zij samen een volleybal veld letterlijk uitgegraven en een net van plastic voederzakken gemaakt.

Onze kinderen en die van Guriri maken gretig gebruik van dit nieuwe veld en te zijner tijd hopen wij een echt net te kunnen kopen want een gesloten net zoals wij nu hebben zal niet lang uithouden met de harde wind die hier vaak is. Dank je wel Marijke en Rudolf, en wij wensen dat jullie veel succes zullen hebben bij de andere projecten die jullie willen bezoeken en helpen.