Hier is een vervolg van het vorige overzicht : Over diverse kinderen

Naam :Natalia
Geboren : 24 december 1993
Bij Pinokio : 13 februari 1996
Een arts belde ons op met het dringende verzoek twee kindertjes op te halen uit een hut ongeveer 30 km bij ons vandaan. Het waren Natael en Natalia. Een van hen zou anders binnen zeer korte tijd overlijden. Hun moeder is geestelijk niet volwaardig, loopt de hele dag rond te zwerven en laat de kinderen helemaal aan hun lot over. Natalia is, hoe klein ze ook is, al sexueel misbruikt. Ze was als de dood voor mannen. Die angst is gelukkig nu voorbij. Ze kruipt graag op iedere schoot die beschikbaar is zonder onderscheid in sexe. Wel heeft ze vreselijke angst voor regen. Achter de oorzaak hiervan zijn we nog niet gekomen.

Naam : Natael
Geboren : 25 augustus 1995
Bij Pinokio : 13 februari 1996
Natael had, toen we hem ophaalden, een dubbele longontsteking en twee oren waar pus uit droop. Van pijn kon hij zelfs niet uit de fles zuigen. We hebben hem dagen lang moeten voeden met een lepeltje.Omdat er op dat moment in de wijde omgeving geen arts was te vinden, hebben wij via de telefoon van de telefoonpost de hulp gevraagd van de arts die onze hulp had ingeroepen. Natael heeft duidelijk gevolgen ondervonden van zijn slechte start enlof ziekte. Hij wilde niet zitten, niet kruipen, niet staan en niet lopen en was vreselijk agressief. Nu gaat het gelukkig goed met hem. Hij loopt als een kievit en heeft alleen nog moeite met praten.

Naam : Felipe en Magno
Geboren 1987 en 1985
Bij Pinokio : 23 juni 1996
Felipe en Magno zijn eveneens broertjes. Hun 'ouders hebben deze twee jongetjes bij hun overgrootouders gedumpt toen ze nog erg klein waren. In totaal vier jongens. Grootvader is op een gegeven moment overleden en overgrootmoeder kon, toen ze 82 jaar werd, de kinderen financieel zowel als lichamelijk niet meer aan en heeft toen onze hulp ingeroepen. Felipe was toen bijna 9 jaar en Magno 12 jaar. Het zijn twee intelligente jongens maar erg lui zowel qua studie als bij iedere andere werkzaamheid. Ze zijn wel erg moeilijk. Iemand van de kinderbescherming heeft Magno laatst tot de orde geroepen omdat de situatie bij ons in huis uit de hand dreigde te lopen. Als bij zijn zin niet krijgt, wordt hij erg brutaal en agressief. Hij is nu al 14 jaar en een kop groter dan Maria en ik. Felipe heeft een andere manier om te tonen dat hij kwaad is. Hij krijst uren lang of bij vermoord wordt. Hun gedrag heeft er in ieder geval toe geleid dat wij alleen bij hoge uitzondering grote jongens zullen opnemen.

Naam : Heloisa
Geboren : 27 juli 1998
Bij Pinokio : 05 september 1998
Zij is de jongste dochter van een stel waarvan de moeder geestelijk minder valide is en de vader een dronkaard. Zij hebben een rits kinderen waarvan ik niets anders weet dan dat zij er zijn. Bij Pinokio zijn op het ogenblik 5 kinderen van dit gezin. Na Heloisa komt Andreia, geboren op 7 januari 1995, nu dus 4 jaar. Solange, geboren op 20 februari 1994, wordt dus 5 jaar. Dan volgt Adriano, geboren op 13 december 1992 en dus net 6 jaar. Als laatste is bij ons Maria José, geboren op 12 april 1991. Zij wordt dus 8 jaar. Er is nog een jongen van 1 2 jaar bij de ouders. Van de rest kan ik geen hoogte krijgen. Mensen uit hun woonomgeving zijn mij komen vertellen dat er bij ben in de buurt een baby was die bijna verhongerde en dat de ouders dit kind wilde weggeven. Ik ben poolshoogte gaan nemen. Zij wilden het kind onmiddellijk meegeven. Ik weigerde en zei hun daar eerst goed over na te denken en dat ik de volgende dag terug zou komen. De baby was 1,5 maand oud en woog minder dan 3 kilo. Toen ze geboren werd woog ze 3,2 kilo. Het kind zag er niet uit! Alleen ogen en haar. Doodeng om naar t'e kijken. De volgende dag - 5 september 1998 - waren zij niet van mening veranderd en wilde ook Maria José met ons mee. Heloisa had nog geen geboorteregister en ik heb met hen afgesproken een paar dagen later terug te zullen komen om hen naar Barra te brengen, en het kind daar te laten registreren. ' Op die dag kwam het resterende gezin mee. José (oudste zoon.), Adriano, Solange en Andreia. Alle kinderen waren net vogelverschrikkertjes. Bang voor alles en ze spraken geen woord. Zij waren heel klein en zo dun als een lat, met uitgehongerde gezichtjes. Vreselijk. Toen ik bij hen thuis was had ik dat niet gezien want hun 'huis' (2 ruimten) heeft geen ramen, zat vol met rook van het kookfornuis dat in een van die ruimten brandde. Wij hebben de baby laten registreren en bij het weggaan wilde ook Adriano voor geen goud met zijn ouders mee. Dus ook bi bleef bij Pinokio. De ouders hadden alle geboorteregisters bij zich van hun kinderen. Ik weet niet of zij van plan waren alle kinderen achter te laten. Na twee weken stonden zij weer op de stoep, hadden uren gelopen met Solange en Andreia die ernstig ziek was. Zij wonen in de bush, uren lopen van de eerste bushalte en hadden geen geld; dus waren maar meteen doorgelopen! Zo werden ook Andreia en Solange in de Pinokio-familie opgenomen. De kinderen hadden een enorme achterstand; zowel geestelijk als lichamelijk. Voor wat betreft dat laatste zijn zij nu al aardig opgeknapt. Andreia en Solange, de twee kleinsten, beginnen al wat te praten. Adriano loopt als een hondje de hele dag achter mij aan. Ik hoef maar ergens te gaan zitten of hij staat als een schildknaap naast mij. Met de grootste moeite brengt hij wat geluid voort. Maria José spreekt nog steeds niet als er een volwassene in de buurt is. Met de kinderen wil zij nog wel wat geluidjes loslaten. Ik heb intens medelijden met de ouders. Zij houden van hun kinderen, dat kun je merken aan de manier waarop zij met ben omgaan als zij op bezoek komen. In hun heldere momenten beseffen zij dat zij niet voor de kinderen kunnen zorgen. Zij behoren tot de weinige ouders die zich de moeite getroosten om hun kinderen te bezoeken. De ene keer zijn zij vrolijk en de andere keer huilen zij de hele tijd. Heel moeilijk voor de kinderen en voor ons. Zij hebben al een keer de kinderen willen meene- men, maar gelukkig heb ik ben van gedachte kunnen doen veranderen. Natuurlijk kan ik de kinderrechter inschakelen maar dat is heel naar voor de ouders en het duurt vreselijk lang voordat een onderzoek enlof een beslissing genomen wordt, als het ooit gebeurt! Alles wat je zelf kunt regelen, is veel beter. Heloisa is nog steeds heel klein, huilt vreselijk veel, is heel moeilijk te voeden want zij wil haast niets eten. Zij wil alleen op de armen gehouden worden of in haar bedje liggen. Box, wandelwegen, baby comfort, niets wil zij accepteren. Ik ben bang dat zij geestelijk ook wat mankeert, net zoals Maria-José waar ik grote twijfels over heb. De toekomst zal het moeten uitwijzen. De andere drie herstellen zich gelukkig. De oudste zoon is bij de ouders gebleven omdat hij ben wat helpt. Vania heet officieel Joeivania. Zij is geboren op 3 april 1988 en wordt dus 1 1 jaar. Zij komt uit een gezin met vier kinderen. Moeder heeft de vader en de kinderen al heel lang geleden verlaten. Twee oudere dochters zijn toen bij hun familieleden ondergebracht. Vania en Valdernir zijn bij hun vader gebleven die daarna verschillende keren is 'hertrouwd'. Beide kinderen werden door de verschillende stief- moeders verwaarloosd enlof mishandeld. Er volgde dan weer een scheiding. Bij de laatste vrouw heeft bij ook kinderen gekregen en Vania en Valdemir zijn bij de grootouders gedropt die onze hulp hebben ingeroepen omdat zij te oud zijn en de financiële mogelijkheden niet hebben om de kinderen te voeden. Valdemir was intussen al bij verschillende families gedropt, waarvan er een de leuke gewoonte had hem dronken te voeden. Hij heeft duidelijk een hersenbeschadiging opgelopen. Toen hij pas bij ons was (zij zijn in december '96 opgenomen) vloog bij iedereen aan. Hij heeft zelfs geprobeerd met een groot keukenrnes achter een van de meisjes aan te rennen en haar dopd te steken. Wij hebben veel werk aan hem gehad maar nu is die periode gelukkig over. Hij ontwikkelt zich normaal hoewel zijn schootprestaties beneden pijl zijn. Ik heb geen idee of dat ooit overgaat. Hij heeft vreselijke nachtmerries en schreeuwt dan alles en iedereen bij elkaar. Vania is een heel vrolijk en impulsief meisje. Zij is mooi, heeft honing- kleurige ogen en haren. Zij lacht de'hele dag. Zij heeft bij ons nooit echt problemen veroorzaakt. Ze is de hele dag ergens mee bezig. Zij helpt ook graag bij de zorg voor de kleintjes. Op school gaat het redelijk. Zij moet nog leren na te denken en niet alles impulsief te doen. Zij kan er niet tegen als iemand haar tot de orde roept. Dan zet zij haar bokkenpruik op, begint te huilen en verstopt zich in bed. Gelukkig hoeven wij haar niet al te vaak te corrigeren en als zij boos is, gaat het ook heel gauw over. Wij zijn heel gelukkig met haar. Haar zusjes, 13 en 14 jaar oud, die bij familieleden zijn opgegroeid, wonen inmiddels weer' bij hun moeder en gedrieën beoefenen zij het oudste beroep van de wereld. Erg jammer. De kinderprostitutie viert hier hoogtij en als die kinderen eenmaal zwanger zijn, heeft niemand wat gedaan. Ik weet niet eens hoe ik dat aan Vania moet vertellen. Het is beter dat Ik het doe dan een vreemde. Zij wonen niet zo ver hier vandaan.

Naam : Emanuel
Geboren : 28 oktober 1998
Hij is de jongste telg van Pinokio. Zijn moeder is op straat gevonden, had geen papieren bij zich, wist niet waar zij vandaan kwam, wist niet hoe oud zij was, etc. Enfin, zij had volgens mij de geestelijke leeftijd van een kind van drie jaar. De mensen die haar vonden, hebben haar naar het ziekenhuis gebracht, want zij had een aardige buik. Daar is zij een nacht gebleven en toen doorgestuurd naar een stichting die tracht iets voor geestelijk gehandicapte mensen te doen, maar helaas functioneren zij maar een paar dagen per week en ook op beperkte tijden. Daar kon zij dus ook niet blijven. Bij die stichting heeft iemand geopperd dat het in het belang van haar op komst zijnde baby wellicht beter zou zijn als zij naar Pinokio werd gebracht. Zij hebben ons gebeld en ik heb haar geaccepteerd op voorwaarde dat zij niet gevaarlijk zou zijn voor onze kinderen. Gevaarlijk was zij zeer zeker niet, maar zij bezorgde ons meer werk dan 10 kinderen. Zij was ontzettend eigenwijs en als zij eenmaal iets wilde, was zij er niet van af te brengen totdat het haar gelukt was. Wij hebben haar naar een arts gebracht en hebben haar verder medisch begeleid. Zij was zes maanden zwanger met een enorme buik. Het leek wel een drieling. Zij was dol op bezemen en heeft flink de handen uit de mouwen gestoken. Onze eetzaal is nog nooit zo schoon geweest. Ik zal niet al te uitvoerig op de problemen die zij ons heeft bezorgd ingaan, want uiteindelijk is haar baby van belang. In de nacht van 27 op 28 oktober hoorde ik vreemde geluiden uit haar kamer komen. Ik heb haar wakker gemaakt en haar gevraagd wat er aan de hand was. Heel verbaasd zei zij: 'NIETS'. Toen begreep ik dat ik haar flink in de gaten moest houden. Dus ieder half uur ging ik bij haar kijken. Tegen 5 uur vond ik haar vreselijk onrustig en heb ik haar weer wakker gemaakt en onder de douche gezet want zij stonk vreselijk. Daarna heb ik haar naar het ziekenhuis gebracht. Wat zou er gebeurd zijn als ik haar niet wakker had gemaakt? Zou het mogelijk zijn een baby slapend te wereld te brengen? Ik vond het heel gek dat zij niet wakker werd van de weeën want dat is wat zij in haar slaap voelde en waardoor zij kreunde. Daar gingen wij, Rob, zij en ik om half zes, richting ziekenhuis. De rest van ons gezin wachtte in spanning af, want het leek wel alsof iedereen hier op wachtte; alle kinderen en nannies werden zo vroeg wakker. Tien minuten na onze aankomst in het ziekenhuis werd Emanuel geboren. Hij woog bijna 4 kilo en was 54 cm lang. In het ziekenhuis herinnerde men zich nog de stampij die zij bij de geboorte van haar vorige kind had gemaakt en dus werd mij vriendelijk doch dringend gevraagd bij haar en de baby te blijven. Wij kregen een aparte kamer toegewezen en gelukkig was daar ook een bed voor mij beschikbaar. De volgende morgen mochten wij weer vertrekken. Zij heeft nooit naar haar baby omgekeken, hem nooit vastgehouden en zij weigerde ook hem de borst te geven. Na 18 dagen vertelde zij mij dat zij beter was en dat het tijd werd voor haar om weer verder te gaan en weg was zij. Emanuel is nu de lieveling van iedereen. Een pracht knul, groot, lichamelijk zeer gezond en ik denk nu te kunnen zeggen dat bij geestelijk ook in orde is. Onze grootste zorg was dat hij net als zijn moeder zou zijn. Hij is altijd vrolijk en huilt zeer sporadisch. Hij eet als een wolf en met twee maanden moesten wij hem al vast voedsel geven want de babyfies was niet voldoende voor hem. Onze enige zorg is nu of hij eventueel met AIDS besmet is. Wij willen hem graag laten testen maar hiervoor hebben wij de toestemming van de kinderrechter nodig.

Die toestemming is al maanden geleden aangevraagd en tot nu toe hebben wij nog geen antwoord! Vakantietijd? Zijn volledige naam is Emanuel Henk. 'Emanuel' om Gods bescherming te vragen voor een kind met zo'n slechte start en 'Henk' omdat Henk hier op dat moment was en als eerbetoon voor alles wat hij voor ons tot nu toe heeft gedaan. Wij hebben al drie kinderen vernoemd: Lucas Jan (die niet meer bij ons is maar die wij regelmatig zien omdat hij terechtgekomen is bij de zus van onze kokkin), Rafael Roberto en nu Emanuel Henk. Wordt de volgende vernoemd naar Wim, Denis, Peter? Baby-meisjes zonder naam krijgen wij nog steeds niet! Wel hebben wij een Ana Lucia, maar die is al 14 jaar en heet al jaren zo, dus van voordat zij bij ons kwam. Mijn lieveling is zij zeer zeker en iedereen die haar kent, weet ook waarom. Zij is typisch het meisje dat iedere moeder als dochter wil hebben. Zij beschouwt Rob en mij als haar ouders al was zij toch al 12 jaar toen zij bij ons kwam.

Op het ogenblik hebben wij 39 kinderen in huis. 33 Kinderen zijn aan onze zorg toevertrouwd en 6 kinderen zijn van 'inwonende' dames, die ons bij de zorg van de kinderen helpen. De kinderen van deze hulpen zijn allemaal onder de vijf jaar en draaien volledig mee met de Pinokio kinderen en de Pinokio regels. Anders is het niet uitvoerbaar.

Lucia