Pinokio

Roddel Campagne
Mei 1997
Toen ik in mei 1995 naar Brazilië vertrok, had ik de duizenden problemen die mij hier eventueel te wachten stonden al de revue laten passeren. Waar ik echter nooit aan heb gedacht, is de politieke druk in de vorm van een roddel-campagne die letterlijk over ons heen is gewalsd en nog steeds walst.

Eerst deden de geruchten de ronde dat wij kinderen illegaal exporteerden. Toen dit geen effect had, werden wij tot orgaan-handelaren bestempeld. Dit zou ook de reden zijn waarom wij het tehuis te midden van landerijen aan de kust bouwen. Immers: met een bootje ben je snel en onmerkbaar bij een groter schip. Dan weer zouden wij de kinderen mishandelen en de laatste geruchten zijn dat wij nu bezig zijn zwart geld wit te wassen.

Ik denk te weten waar die roddels vandaan komen, maar ik kan het helaas nog niet bewijzen. De problemen begonnen vorig jaar, een paar maanden voor de verkiezingen van onze nieuwe gemeente, echt serieuze vormen aan te nemen. Een toekomstig gemeenteraadslid heeft mij in augustus vorig jaar opgezocht met de mededeling dat er een rechtzaak tegen Pinokio liep die als gevolg kon hebben dat er een bouwstop zou komen. De aanklacht was dat er kinderen uit de omgeving verdwenen waren. (Niemand had daar ooit iets van gehoord!!!). Als ik hem nu maar even R$ 6.000,00 (dit is ruim 10.000, -- Nederlandse guldens( 4550 Euro )) in handen gaf, kon hij zorgen dat alles in de doofpot zou worden gestopt. Ik heb toen gezegd. "Laat die rechtzaak maar komen. Als ik iets fout doe, moet ik maar naar de gevangenis en zoniet dan is het voor eens en voor altijd bewezen dat wij niets te verbergen hebben". Na het gesprek ben ik direkt naar de burgemeester gestapt en heb hem het gehele verhaal verteld.

Sindsdien heb ik natuurlijk een gezworen vijand! Van politici zouden wij toch medewerking moeten krijgen bij het oplossen van structurele problemen met betrekking tot het grote aantal zwaar minderbedeelde kinderen. De intelligentie uit het dorp en de omgeving begrijpt natuurlijk dat nijd en afgunst hier een grote rol spelen maar het minder ontwikkelde deel van de bevolking beschouwt de geruchten als waar. Dit stoort mij mateloos. De officier van justitie waar wij onder vallen ( 4 uren autorijden hier vandaan) raadde mij aan een proces wegens smaad tegen de roddelaar te beginnen. Dit is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wat de officier wel voor elkaar heeft kunnen krijgen, is dat wij bij een deel van de bevolking veel aanzien hebben gekregen. Alle aandacht is nu op Pinokio gericht en iedereen kan nu zien wat wij zonder enige hulp van de politiek voor elkaar hebben kunnen krijgen. Dat is best bedreigend in een land waar alles OM DE POLITIEK draait en niets van de grond schijnt te kunnen komen zonder inmenging van politieke leiders.

Al jaren heeft ons dorp een Bewoners Vereniging die niets voor elkaar krijgt. Sinds twee en een half jaar is die morsdood. Op verzoek van een aantal bewoners probeer ik deze vereniging weer nieuw leven in te blazen. Mijn voorstel was een bestuur te organiseren uitsluitend met vrouwen. Het grootste gedeelte van de bewoners staat hier zeer positief tegenover en loopt er warm voor behalve natuurlijk, U raadt het al, de politieke leiders. Die doen er alles aan ons te dwarsbomen. 15 April is het hier verkiezingsdag en dan zullen wij zien wat er uiteindelijk gaat gebeuren.

De meeste mannen hier achten de vrouwen alleen goed voor een paar dingen: om te slaan, te koken en te poetsen en uiteraard de gevolgen te dragen van hun sexuele uitspattingen. Dit laatste komt neer op vrijwel elk jaar een kind baren en natuurlijk voor hun opvoeding zorgen. Verder moeten de vrouwen maar hun mond houden. Als het ons gelukt is hen bewust te maken van hun eigen kracht, eigen wil en eigen kunnen zijn wij alvast bezig alle kindertehuizen overbodig te maken. Een politiek van WEG MET ONS en dat is nu net ook de bedoeling...

Nu ben ik ruim 2 jaar uit Nederland weg. Aan de ene kant lijkt dit kort geleden en aan de andere kant al heel lang. Heel kort omdat ik mij nog zo verbonden voel met iedereen die mij fantastisch geholpen heeft gedurende mijn campagne om Pinokio van de grond te krijgen. Als de huidige bestuursleden mij vertellen dat die dit heeft gedaan en dat die dat heeft gegeven, dan weet ik nog precies wie wie is. Het liefste zou ik met hen allemaal willen corresponderen, die contacten mis ik erg, maar helaas, waar moet ik de tijd vandaan halen? Ik hoop binnenkort eens naar Nederland te komen om U allen weer persoonlijk te kunnen schrijven, te bellen of te bezoeken. Maar daarvoor moet ik eerst financiële armslag hebben om iemand aan te trekken die mijn plaats hier kan waarnemen als ik er niet ben. Nu durf ik maar even een enkele dag weg en niet al te ver, zodat ik weer snel terug kan zijn als er iets met de kinderen zou gebeuren.

Ik heb hier een geweldige hulp aan Maria, een Braziliaanse vrouw die 23 jaar in Nederland bij ons heeft gewoond en die geholpen heeft onze eigen 4 kinderen groot te brengen. In en om het huis kan ik heel veel aan haar overlaten, maar buitenshuis is zij niet al te wendbaar. Een tweede persoon is echt noodzake- lijk, wil ik met een gerust hart op stap kunnen gaan. Het is verbazingwekkend hoe snel je aan kinderen hecht. Ze zijn echt een stuk van mijzelf geworden. Drie grotere kinderen zijn weggelopen en als dat gebeurt, ben ik werkelijk een paar dagen van slag en mis ik ze heel erg. Het ergste is dat er absoluut geen aanwijsbare redenen zijn waarom zij zijn weggelopen. Opeens, zomaar, zijn ze vertrokken. Een van hen is na ongeveer 4 maanden weg te zijn geweest weer bij ons teruggekomen om 2 weken later weer de benen te nemen. De laatste die weg liep was Cristiane, 16 jaar oud, die op eigen verzoek nadat haar vader was overleden, bij ons terug wilde komen. Ze leek het best naar haar zin te hebben bij ons, ondanks natuurlijke kleine ruzietjes met de andere kinderen. Ik kon het ook heel goed vinden met haar. Ze heeft het vijf maanden volgehouden en toen was ze ineens weg na een ruzietje met een van de 'nannys' over een waterijsje.

Ze ging bij ons voor de eerste keer naar school en leerde goed en had veel lol op school Het ergste is dat je deze kinderen niet meer terug kunt nemen. Titiane, 12 jaar oud zei tegen mij. "Tante, als Cristiane terug mag komen, dan gaan alle kinderen weglopen als zij boos zijn en hun zin niet krijgen ". Daar sta je dan na zo'n opmerking. Dat weglopen is natuurlijk ook een vreselijk voorbeeld voor de andere kinderen. Dagen lang hoor je ze erover praten. Sommigen vinden het heel erg. Enkele anderen vinden het spannend, net een film. Ik weet niet precies wat ik ermee aanmoet. Aan de ene kant heb ik de ervaring van een weggelopen kind die terugkeerde en weer weg liep en aan de andere kant een meisje als Cristiane dat in een dwaze bui haar hele toekomst weggooit. Doodzonde!

Ze is nu bij een van haar zusters, maar voor hoe lang? En dan? Zwerven over straat en over een paar jaar een baby krijgen en hier aan de deur verschijnen zoals Carla (16 jaar) die eergisteren hier baby Carlos van 2,5 maand oud 'even' kwam afgeven? Voor Carlos in ieder geval gelukkig omdat zijn moeder zo wijs was hem hierheen te brengen. Hoeveel Carlosjes worden er niet aan hun lot overgelaten om op straat te overlijden en dat omdat de moeders nooit moederliefde is bijgebracht. Wij MOETEN proberen hier een eind aan te maken. Zolang meisjes op straat kindertjes blijven krijgen, zullen er nog erg veel Pinokio's nodig zijn. Wij hebben nu met Carlos erbij 18 kinderen (red.:thans 23 kinderen!) te verzorgen. Te veel voor ons eigen huis. We moeten echt nu snel verhuizen naar het kindertehuis, maar de bouw duurt helaas wat langer dan gedacht. Wij zijn nu met de afwerking bezig en dat is erg tijdrovend. Gelukkig is Jan weer teruggekomen (nu voor de 4-de keer), want het was teveel voor mijn man Rob om zelf bezig te zijn met de waterleiding, riolering en de electra en tevens de arbeiders te begeleiden. Waarom Rob dit allemaal moet doen? Heel simpel, gebrek aan vaklui. Iedereen geeft zich uit voor vakman maar in de praktijk blijkt helaas het tegendeel Loodgieters en goede electriciens zijn er niet (onbekend ras). Wij hebben naar het zich nu laat aanzien één goede metselaar. Voor de rest moeten wij werken met mensen uit de buurt en daar is vakmanschap echt geen meesterschap.

Lieve mensen, met dit verslagje aan U heb ik U weer op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in Barra gebracht.

Lucia Schulman