De communicatie is hier 'balen' en dat zal hier voorlopig wel blijven. Bijna niemand in de hele omgeving heeft telefoon, dus moetje persoonlijk overal naar toe rijden om wat dan ook te bereiken. We staan elke dag vroeg op, werken de hele dag hard, zijn 's avonds doodmoe en hebben altijd het gevoel niet genoeg te hebben gedaan. En dit 7 dagen in de week!! Hieronder geef ik jullie een relaas van verschillende onverwachte dingen die naast onze dagelijkse drukke werkzaamheden ook nog op ons afkwamen.

We hebben 10 dagen lang zonder water gezeten, want de pomp van de oude watertoren van Barra was doorgeroest. Dus moesten we iedereen achterna zitten dat er maar mondjesmaat water mocht worden gebruikt. Drie keer per dag naar de bouw om in kleine containers water te halen en over te pompen, zodat de meest noodzakelijke werkzaamheden toch konden doorgaan. Bij zulke rampen ben je echt de gehele dag bezig.

Veel wisselingen in het keukenpersoneel. Het valt ook niet mee om elke dag voor 25 man te moeten koken en afwassen.

Kinderen die door hun vader of moeder zwaar zijn mishandeld worden ook door mij naar de politie, de arts of de kinderrechter gebracht. In een geval heb ik zelfs de gehele nacht bij de politie in Sao Joao da Barra doorgebracht. Vanaf 22u00 's avonds tot 06u15 in de ochtend, nog juist op tijd om een douche te nemen en een kopje koffie te drinken want om 08u00 moesten we weer in Campos zijn voor andere zaken. De kinderrechter heeft het kind ondanks onze intensieve bemoeienissen, toch aan de ouders toegewezen.

De kinderrechters hier volgen elkaar ook snel op. Een nieuwe kinderrechter wilde met ons kennismaken. Wij zouden om 12 uur bij hem zijn. Toen we hem om vijf uur nog niet ontmoet hadden (mijnheer had het te druk) werd ons gevraagd een andere afspraak te maken. Ik heb toen gezegd. "Nee, nu of nooit". Na een half uur werden wij ontvangen. Dus weer een hele dag voorbij. Veertien dagen later werd de kinderrechter van zijn plaats ontheven. Alle moeite was dus weer voor niets geweest.

De kinderen kunnen nog steeds niet zonder lijflijke begeleiding. Momenteel hebben we meer grote dan kleine kinderen. Ze hebben in hun voorgaand leven weinig tot niets geleerd behalve verkeerde dingen. Het duurt erg lang voor de opvoeding bij hen aanslaat.

Bij de overstroming van kort geleden is Barra, door dat het in een delta ligt, aan een ramp ontsnapt. In de wijde omtrek is al het land onder water komen te staan. Het stond ons tot aan onze knieën. Wij hebben letterlijk dag en nacht wacht moeten houden.

Deze week kon niet worden gedoucht, want het water liep niet meer weg. Ook de WC functioneerde niet. Drinkwater moest worden gekookt want het leidingwater was vermengd met overstromingswater. Gasflessen moesten al wadend door het water door onszelf worden gehaald (in een zwembadje van de kinderen).

De kinderen moesten worden ingeënt tegen alle mogelijke ziekten. Toch kregen ze allemaal de waterpokken. Sommige kinderen zijn er erg ziek van geweest. Clarissa heeft zelfs meer dan 40 graden koorts gehad.

Jullie weten dat Paulo bij ons heeft gewoond vanaf 16 november 1995 tot 10 april 1996 en toen is weggelopen. Na een poosje hebben wij hem weer gevonden. Ik heb hem toen meegenomen naar de kinderrechter, die ons weigerde te ontvangen. Nu stond zijn ex-juffrouw bij ons voor de deur en vroeg of Paulo weer terug mocht komen; hij was in het dorp en had veel spijt van wat hij heeft gedaan. Hij durfde niet zelf te komen om het te vragen. Hoewel wij de regel aan- houden van: "Weg is weg" wilde ik toch een uitzondering voor Paulo maken, want ik vond het nog steeds erg jammer dat hij toen is weggelopen. Bovendien had ik vertrouwen in zijn mogelijkheden een fatsoenlijke man te worden. Helaas kregen wij maar al te snel in de gaten dat hij in zijn nadeel was veranderd. In de inmiddels vrijgekomen containers zat o.a. een prachtige fiets die hij met veel ijver in elkaar heeft gemonteerd. Daarna is hij er met fiets en al weer vandoor gegaan. De fiets was bedoeld voor alle kinderen en zij waren er juist zo erg blij mee. Veertien dagen later hoorde ik dat Paulo gesignaleerd was in Espitito Santos bij een kleine benzinepomp zo'n 60 kilometer hier vandaan. Sven en ik zijn er 's ochtends heen gereden en op speurtocht gegaan. Bij navraag bleek dat Paulo inderdaad daar geweest was en dat hij in de loop van de dag wel weer zou komen opdagen. Wij besloten te wachten en na een paar uur kwam hij inderdaad aanlopen. Helaas zonder fiets. Die had hij verkocht aan een onbekende. Wij hebben hem aan de politie overgedragen, die hem daarop heeft doorgestuurd naar de kinderrechter. Het was inmiddels 5 uur in de middag geworden en dus zijn wij naar huis gegaan.

Nog geen vijf minuten na onze thuiskomst kwam een echtpaar in gezelschap van Ana-Paula, de moeder van Silvia en Lucas, samen met een onbekende mijnheer ons tuinpad op. De onbekende stelde zich voor als iemand van de Conselho Municipat da Crianca e adolescentie (de Raad voor de rechten van de kinderen), een officiële instantie zonder rechterlijke bevoegdheden (maar dat weet ik pas achteraf). De onbekende werd voorgesteld als 'een vriend'. Ze kwamen mij vertellen dat Ana-Paula na het overlijden van haar minnaar (moordenaar van diverse mensen en doodgeschoten door de politie) hun hulp had ingeroepen haar kinderen terug te krijgen. Ana-Paula bezit helemaal niets van zichzelf. Geen huis, geen geld en geen kleren, maar toch wilde ze de kinderen terug. Ze had wel een baantje gekregen bij een ouder echtpaar zonder kinderen. Dit echtpaar heeft ze zover gekregen zich garant te stellen voor haar en haar kinderen. Ik heb 5 uur met de mensen gepraat. Al hun argumenten heb ik weerlegd met tegenargumenten. Zij kenden Ana-Paula al twee weken. Uiteindelijk moest ik zwichten. Ze vroegen mij nog of ik Ana-Paula en de kinderen wilde blijven volgen en begeleiden in Campos. Mijn antwoord daarop was: "Nee, mijn verantwoordelijkheid gaat tot aan de voordeur van dit huis. De rest is voor jullie rekening en verantwoordelijkheid. " Wel heb ik hen een papier laten tekenen waarop staat dat zij de kinderen tegen mijn zin meenamen. Ze vroegen nog een deken te mogen meenemen. Weer was mijn antwoord negatief. "Trek je eigen trui maar uit om het kind in te wikkelen ", zei ik. Later bleek dat de 'vriend' de baas was van Ana-Paula. Ik heb later aan de mensen van de Conselho, waar de 'vriend' bijstond, alles verteld. Hij gaf geen krimp. De volgende dag, na lezing van het bewuste artikel van de statuten bleek mij dat hun bevoegdheid voor heel andere situaties dan de onze geld. Zij hadden geen enkel recht ons huis binnen te dringen en te doen wat zij gedaan hebben. Zij hebben mij overbluft. Het ergste is verder dat een week nadat de kinderen werden opgehaald Ana-Paula door de 'werkgever'met kinderen en al op straat is gezet. Wat bleek namelijk: hij moest kiezen tussen Ana-Paula of het medegebruik van het kapitaal van zijn vrouw. Natuurlijk heb ik de mensen van de Conselho gebeld en medegedeeld, dat ik hen verantwoordelijk stel voor wat er met Lucas en Silvia verder gebeurt.

Onze nieuwe burgemeester heeft ons voor 24 uur per dag een arts toegezegd. Tot nu toe is dat ook werkelijk gebeurd. Ik hoop dat dit lang zo mag duren.