Op vakantie naar Brazilië, het land van carnaval en de samba, het geeft een beetje een droomgevoel. Een gevoel van tropische zon en vrolijke mensen... Maar ook een land waar wij, als Stichting, een kindertehuis bouwen. En dat was voor ons toch de grootste aantrekkingskracht. Tijdens de twee weken die we voorafgaand aan ons bezoek aan Barra door Brazilië trokken, leerden we al veel van het land en de cultuur kennen. De natuur is prachtig. De mensen die we ontmoetten waren heel aardig.

Maar de tropische warmte liet verstek gaan, niet ze vreemd, als je bedenkt, dat het winter is in Brazilië als wij 'zomer vieren'. Nu zijn de winters daar niet zo koud als bij ons, maar toch.... Een lange broek en een trui bleken geen overbodige luxe. En in die temperatuur zie je dan hoe de mensen leven en wonen, of juist soms niet wonen. Iedere portiek wordt 's nachts 'bewoond' door een of meerdere mensen, die slapen in de beschutting van het gebouw (in de winter tegen de kou, maar in de zomer tegen de extreme hitte). En de lompen die deze meestal heel jonge mensen dragen, kun je echt geen 'lange broek en trui' meer noemen. Door deze ervaring waren we eigenlijk al goed voorbereid op ons verblijf in Barra of liever in het huis van Lucia en Rob Schulman dat, tot het echte Pinokio-huis klaar is, dienst doet als kindertehuis. Je kunt je er van alles bij voorstellen, maar het reilen en zeilen binnen zo'n druk huishouden mee te maken is een ervaring die ik niet gauw zal vergeten. En hoe de kinderen samen één gezin vormen... Ongelooflijk! Kinderen, in leeftijd variërend van 7 maanden tot 14 jaar. Kinderen met zulke totaal verschillende achtergronden: kinderen van een moeder, die echt niet voor ze kan zorgen, halfweesjes van een 89-jarige vader en een moeder, die ze in de steek heeft gelaten... Kinderen, die al een heel zwer- versbestaan achter de rug hebben en zich nu aan moeten passen in 'orde en regelmaat'... Kinderen die zich heel snel een plaatsje weten te veroveren binnen die 'woongemeenschap'. Zich er thuis voelen, zich veilig voelen... Kinderen die ons niet zagen als indringers die ook een plekje aan tafel innamen, maar die ons accepteerden als nog meer "tia's en tio's" van wie ze alle aandacht kregen waar ze om vroegen.

Kinderen die zo blij zijn met het kleinste pleziertje dat je ze geeft: samen een liedje zingen, spelletjes doen (Rummy-cup en 4-op-een-rij waren heel populair en gelukkig internationaal) allemaal dingen, die wij binnen onze gezinnen zo normaal vinden. Kinderen die soms al zoveel meegemaakt hebben. Meer dan velen van ons misschien in hun hele leven. Hier krijgen ze de kans weer gewoon 'kind' te zijn. Natuurlijk worden ze tot de orde geroepen als ze iets doen wat niet kan of mag. Net als ieder kind proberen ze hun grenzen te leren kennen. Ook daar hebben ze recht op. Natuurlijk zijn er ook kinderen bij, waarvan je je af vraagt of het ooit echt goed met ze zal komen. Maar ook zij krijgen in ieder geval de kans een goed en geregeld leven te leren kennen. En allemaal verheugen ze zich erop over enkele maanden te mogen verhuizen naar 'het grote huis'. Werkelijk een gebouw waar je eigenlijk met stille eerbied naar kijkt. Dat dit mogelijk is ... ! En als je bedenkt dat de bouw van zo'n huis gedurende lange tijd werk heeft verschaft en nog steeds verschaft aan heel wat timmerlieden en metselaars en dat straks ook weer de nodige mensen hier werk zullen kunnen vinden, betekent dit kindertehuis dus meer dan alleen een veilig onderkomen voor tientallen kinderen: het is ook een stukje welvaart voor een heel dorp!

Brazilië: een droomgevoel? Dat gevoel heb ik beslist niet meer. Ik ben met beide benen in de realiteit van dat land terecht gekomen. Een land waarvan een groot aantal kinderen onze hulp heel hard nodig heeft! Wij, van Pinokio, zijn heel erg blij, dat u ons helpt deze kinderen een stukje veiligheid te bieden. Namens Lucia en de kinderen; Bedankt!

Wilma .