Op 22 mei 1995 ben ik in Brazilië aangekomen en ik ben een maand in Rio gebleven om van alles te regelen. Begin juli ben ik in Barra aangekomen. waar de boerderij. die een belangrijk onderdeel is van ons projekt, in een veel betere staat bleek te verkeren, dan toen we hem kochten. Dit dankzij Geraldo. een plaatselijke voorman. die ons ook met de bouw helpt. Hij heeft veel werk verzet: het terrein schoongemaakt, geplant en geoogst, zodat er al een aardig voorraadje zwarte bonen en mais op ons lag te wachten. Wij zijn bij aankomst direkt begonnen aan de reparatie van de opslagruimte. het kippen- en varkenshok. Dit alles is nu klaar en het funktioneert!

Geraldo woont met zijn twee zonen (18 en 15 jaar) op het terrein en is in vaste dienst bij ons. Hij zorgt voor alle beesten. Zijn zonen werken ook mee, als daar behoefte aan is. Alle drie zijn ze zeer behulpzaam. Inmiddels hebben we koeien en kalfjes; een 30-tal kippen (de eerste 19 kuikentjes zijn al geboren), 2 zeugen met 6 biggetjes, 2 geiten, 1 ezel en 1 paard. Onze moeder-eend broedt op het ogenblik op 11 eieren. Toen we twee weken in Barra waren, kregen we van de maatschappelijk werkster uit Rio het verzoek 4 kinderen op te nemen. Wendel, een jongen van 9 jaar, Gabriela van 4 jaar, Romario van 20 maanden en Luiz van 9 maanden. Al deze kinderen hebben een moeder, die niet in staat is voor ben te zorgen maar wel verantwoordelijkheid genoeg heeft om hulp te zoeken.

Luiz is inmiddels een stralende baby, het 'zonnetje in huis'. Gabriela werd van een 'wild beest' een heel aardig, vrolijk meisje, dat erg haar best doet op school. Romario (wij noemen hem Mario) is een verhaal apart. In het begin was hij heel apatisch, lachte of huilde nooit, zijn ogen waren volkomen uitdrukkingsloos en bij bleef uren in dezelfde houding zitten of staan. Heel eng! Wij vermoeden dat bij ernstig mishandeld is geweest door een van zijn 'verzorgers'. Heel langzaam komt er verandering in. Hij durft nu te lachen en te huilen; durft te laten zien, wat bij al of niet prettig vindt. Hij begint zelfs al een beetje ondeugend te worden...

Wendel was al 3 x in de eerste klas blijven zitten maar nu is bij de beste van de klas. Hij kan schitterend tekenen en bezorgt ons weinig problemen. Enige tijd later kwam hier aan de deur een moeder met 2 dochtertjes: Tamires (5jaar) en Nina van bijna 2 jaar. Moeder en kinderen zwierven al jaren op straat. Nina was meer dood dan levend, ondervoed en onder de zweren. Dankzij een antibioticakuur is zij genezen. En ze weet nu wat eten is! In het begin kon ze het kleine beetje eten, dat we haar gaven niet binnenhouden maar nu eet ze bijna haar bord erbij op! Ze is een aandoenlijk en vrolijk kindje, dat helaas nog steeds ondervoed is. Volgens de dokter die ons begeleidt zal dat nog wel enige tijd zo blijven. Ja, u leest het goed. Wij hebben een arts gevonden die ons belangeloos helpt met de zorg voor de kinderen. Die komen hier aan met alle mogelijke aandoeningen zoals luizen, wormen en zweren die behandeld moeten worden. Ook een oogarts heeft zijn diensten aangeboden!

We worden aan alle kanten geholpen: dorpsbewoners die ons groente en fruit komen brengen. Heel lief! Iedereen is er trots op dat we ons in hun dorp zijn komen vestigen en juicht onze hulp toe. Tamires is een Indiaantje. Ondanks haar leeftijd (5 jaar) plast zij nog steeds in haar broek. Wij moeten haar er de hele dag aan helpen herinneren dat we een W.C. hebben. Ze is echter 'in 't wild' opgegroeid en het maakt haar niet uit waar ze plast. Voor de moeder van de twee meisjes hebben we in het dorp een haan gezocht zodat zij nu regelmatig haar kinderen kan bezoeken.

Kort daarna kregen we te horen dat niet ver hier vandaan een jongetje in grote nood verkeerde. Bruno die regelmatig door zijn moeder mishandeld werd. Hij kende ons niet maar wilde direkt met ons mee. Verschrikkelijk toch dat je liever met onbekenden meegaat dan bij je eigen moeder te blijven!! Hij heeft zich ontpopt tot een ontspannen, speels, soms pesterig jongetje dat best gemakkelijk in de omgang is.

Inmiddels zijn ook bij ons: Diogo - 3 jaar oud, die nog te kort bij ons is om al veel over hem te kunnen vertellen. Hij kan vreselijk gemeen zijn tegen de andere kinderen en gillen als de beste!

En dan nog José-Carlos, ons moeilijkste kind. Hij komt uit Campos. Hij is met 3 jaar door zijn moeder weggegeven aan een gezin waar hij tot zijn 9de gewoond heeft. Toen werd hij teruggebracht naar zijn moeder. Wij weten niet waarom. Toen zijn moeder na een klein poosje weer genoeg van hem had zette ze hem zonder pardon op straat. Een lerares uit ons dorp heeft hem meegenomen. Het is een kind vol problemen en we hebben onze handen vol aan hem.

Op 13 oktober is John aangekomen en hij heeft zijn plaats binnen "onze gemeenschap" van 9 kinderen en 3 volwassenen gevonden. Sinds 8 september is Jan - onze architekt - bij ons. Hij heeft samen met Engel ons tehuis ontworpen en getekend (alles geheel belangeloos). Nu neemt hij de leiding van de bouw op zich. Omdat de containers nog steeds niet zijn vrijgegeven zijn we achter op ons schema. We willen zo graag gaan bouwen!! We leven hier zo'n beetje in het stenen tijdperk. In het dorp is maar één telefooncel en verder heeft niemand telefoon. Je moet alles persoonlijk aflopen en de afstanden zijn groot.

Henk van het Waterleidingbedrijf uit Laren heeft zijn vakantie hier werkend doorgebracht. Jan, Henk en Rob (mijn man) hebben al veel dagen, zo niet weken in de volle zon het bouwterrein in gereedheid gebracht. De bouw is begonnen! We kunnen aan de funderingssleuven al duidelijk de indeling van het huis zien. Geweldig! Nu worden de watertoren gebouwd en de verschillende afvoerputten. Het begin is er .... !

Lucia Schulman