Zo vlak voor het begin van mijn nieuwe taak in Brazillé voel ik de behoefte U heel persoonlijk te danken voor alle hulp, aanmoedigende worden en goede wensen die ik in de afgelopen 3 jaar van U heb ontvangen. Ik heb altijd rotsvast geloofd dat het tehuis er zou komen, ik had echter nooit verwacht dat dit zo snel zou gaan. En dit dank zij U en mijn trouwe medewerkers van het eerste uur.

Gedurende die opbouwperiode ben ik voortdurend heen en weer geslingerd tussen mijn gezond verstand dat zei dat ik hier eerst de trein goed op de rails moest zetten, de zaken goed op orde moest brengen, de financiële kant van het project goed moest onderbouwen en mijn grote wens zo snel mogelijk naar Brazilië te vertrekken om de kinderen te gaan helpen.

Er zijn voor mij tijden geweest waarin het heel moeilijk was om hier rustig te blijven doorgaan met de zakelijke beslommeringen hoewel aan de andere kant van de wereld de kinderen mijn hulp zo goed konden gebruiken. Dit is vooral in juli 1993 geweest toen 8 kinderen in het centrum van Rio werden vermoord. Op die dag heeft het weinig gescheeld of ik had mijn koffers gepakt en was vertrokken. Niet dat het veel had geholpen, het kwaad was al geschied, maar op zulke momenten wordt je hard met je neus op het feit gedrukt dat deze kinderen werkelijk heel hard hulp nodig hebben. Gelukkig heeft het gezonde verstand gewonnen want nog steeds is het helaas zo dat je met een goede wil alleen er niet komt.

Het is goed geweest die wachttijd. Het heeft geen zin de zaken te willen overhaasten. Pinokio heeft zo de kans gehad uit te groeien tot een levendige peuter, die weet welke lijn hij wil volgen in zijn verdere groei, met een goed doordacht plan, met een gezonde financiële basis en een goed bestuur dat zich voor 100% wil inzetten voor de minderbedeelde kinderen in Brazilië.

In deze 3 voorgaande jaren heb ik veel meegemaakt maar wat mij het meest heeft geraakt is Uw vertrouwen en gulheid, die het mogelijk hebben gemaakt dat ons project financieel haalbaar werd. Veel mensen hebben Pinokio geholpen, kinderen en volwassenen, mensen met een grote en kleinere beurs, met grote en kleinere bijdrage. Ook veel mensen hebben zich werkelijk ingezet om met hun werk Pinokio mogelijk te maken. Ik ben U ongelooflijk dankbaar en zal uw vertrouwen nooit beschamen.

Het vertrouwen dat U mij heeft geschonken, heeft mij al die jaren overeind gehouden. Vooral in de moeilijke momenten die je automatisch moet doormaken bij het uitvoeren van zo'n project. In die momenten, als ik in de put zat omdat b.v. weer eens een negatief antwoord kwam van een of andere grote instelling, als er geen schot in het project zat, deed een van U iets dat mij weer overeind hielp: een telefoontje van iemand die zijn hulp aanbod, een kaart met goede wensen, een bank- of giro overschrijving, iemand die aanbood een kind financieel te adopteren...

U heeft mijn droom geloofd. Door uw geloof en vertrouwen kreeg ik vleugeltjes, werd ik vooruit geduwd, hield ik de moed er in en niets was mij teveel. Aan die gevoelens zal ik dankbaar terugdenken in de moeilijke momenten die zullen komen tijdens de volgende etappe. de bouw. Ik ben er van overtuigd dat tijdens deze klus uw gedachten en goede wensen mij zullen begeleiden. Samen vormen wij een sterke ploeg die veel kinderen zullen kunnen helpen. U bent fantastisch geweest!!!! Heel, heel hartelijk dank.

Natuurlijk kunt U mij in de toekomst in Brazilië schrijven. Ik zal altijd met veel plezier uw brieven beantwoorden maar wellicht is het voor U praktischer ons bestuur hier te benaderen dat als een van zijn belangrijkste taken heeft U geinformeerd te houden over het Wel en Wee van Pinoklo en de vooruitgang van ons project.

Het bestuur dat ik achter laat heeft mijn volle vertrouwen. Aan hen kan ik Pinokio met een gerust hart toevertrouwen in zijn verdere groei tot volwassenheid. Naar ik hoop zult U in de toekomst de gelegenheid krijgen hen beter te leren kennen.

U nogmaals dankend voor alles wat U voor mij betekend heeft in de afgelopen drie jaren, eindig Ik met een braziliaanse groet,

Até breve e um grande abraço.

Lucia Schulman.